Τον λογαριασμό μου στο Netflix τον έχω εδώ και χρόνια, αλλά σας ορκίζομαι ότι ποτέ δεν είχα βρεθεί στην κατάσταση που είμαι τώρα: Να βλέπω χωρίς σταματημό και έλεγχο τη μία ενδιαφέρουσα σειρά μετά την άλλη ή και πολλές μαζί την ίδια περίοδο! Το πιο απίστευτο απ’ όλα; Το τελευταίο διάστημα αφιερώνω τον περισσότερο χρόνο μου κυρίως σε ασιατική τηλεόραση και πλέον αδιαφορώ για τις νέες αμερικάνικες σειρές που μου βγαίνουν ως προτεινόμενες. Θα πω από μέσα μου ξανά και ξανά ένα “Δεν είναι ακόμη η ώρα” και θα συνεχίσω με τον γλυκό εθισμό μου!
Όλα ξεκίνησαν με τη σειρά “Meteor Garden”, κινέζικης παραγωγής και ριμέικ πολύ γνωστής ταϊβανέζικης σειράς του 2001. Το όμορφο trailer, οι ενδιαφέροντες – από πολλές απόψεις – πρωταγωνιστές, με οδήγησαν να δω το πρώτο επεισόδιο και μετά απλά δε μπορούσα να σταματήσω! Το πώς μου φαίνεται γενικότερα η σειρά σας το έχω ήδη γράψει εδώ.
Κι εκεί που έλεγα πως απλά έκατσε κι έφαγα κόλλημα μ’ αυτή τη συγκεκριμένη σειρά, ήρθε στη ζωή μου το “Something in the rain” και μ΄ αποτελείωσε! Τι όμορφη, ρομαντική σειρά για έναν σπουδαίο “απαγορευμένο” έρωτα! Πάντα πίστευα πως οι Κορεάτες ξέρουν να φτιάχνουν ιστορίες (αδιέξοδης) αγάπης, ειδικά μετά από κάτι ανάλογες ταινίες που είχα παρακολουθήσει μερικά χρόνια πριν. Έτσι κι αυτή η σειρά έρχεται να μου επιβεβαιώσει πως αυτοί οι συγκεκριμένοι ανατολίτες ξέρουν καλά να μιλούν για τον έρωτα, την ένταση αλλά και τη σημασία του, την επιτακτική του ανάγκη να τα βάλει με τους πάντες και τα πάντα! Επίσης, λατρεύω το πόσο καλογραμμένοι είναι όλοι οι ρόλοι, καθώς αν τους παρατηρήσουμε καλά, σίγουρα θα μας θυμίσουν οικεία πρόσωπα και βιωμένες καταστάσεις από την παιδική μας ηλικία. Κι αυτή φυσικά είναι η μαγεία όλου του σεναρίου: Η μεγάλη οικειότητα που μεταφέρει στον θεατή αναφορικά με την ιστορία μας και όσους/ες εμπλέκονται! Επίσης, λατρεύω το γεγονός πως παράλληλα με την πορεία της σχέσης του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, βλέπουμε να θίγονται κι άλλα θέματα όπως η θέση της γυναίκας που διαρκώς αλλάζει στις διάφορες κοινωνίες, η σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας που θα ‘πρεπε να καταγγέλλεται, η διαμόρφωση πιο υγιών οικογενειακών μοντέλων μες τα οποία τα παιδιά εξακολουθούν να σέβονται τους γονείς τους αλλά έχουν πια το θάρρος και την κρίση να επιλέξουν τα ίδια την πορεία της ζωής τους, χωρίς τις αβάσταχτες ενοχές του παρελθόντος.
Το τρίτο και τελικό χτύπημα το έλαβα από τη σειρά “Love & Fortune”. Διαβάζοντας τον τίτλο και την υπόθεση της σειράς θεώρησα πως μπορεί να είναι μια σειρά όπως τόσες άλλες και σχεδόν μηχανικά πάτησα το “Play” για να δω καθαρά από περιέργεια περί τίνος πρόκειται. Εντέλει, μετά το πρώτο επεισόδιο, πάτησα γρήγορα να δω το δεύτερο και μετά το τρίτο. Κι έτσι ήρθε ένας νέος εθισμός για μια σειρά η οποία ξεχειλίζει γλύκα και ρομαντισμό, ενώ δεν στερείται ειλικρίνειας και έντονου ερωτισμού. Νομίζω είναι μακράν η πιο ερωτική, αισθησιακή και απελευθερωμένη σειρά σε σύγκριση με τις προαναφερθείσες κι αυτό μπορώ να πω πως μ’ εξέπληξε ευχάριστα! Οι Ιάπωνες δημιουργοί τολμούν να δώσουν ένα δυνατό ρομάντζο στο κοινό τους θεωρώντας πως δεν απευθύνονται μόνο σε εφήβους/ες αλλά και σε ενήλικες οι οποίοι περιμένουν να δουν κάτι ρεαλιστικό. Για άλλη μια φορά η μεγάλη διαφορά ηλικίας ανάμεσα σε δυο ερωτευμένους τίθεται ως ζήτημα για τη μακροβιότητα του έρωτα και της σχέσης, όμως παράλληλα τίθενται κι άλλα θέματα προς συζήτηση: Τι είναι τελικά απιστία; Πότε μια σχέση είναι αρκετά καλή για να διαρκέσει κι αρκετά ανεπαρκής για να διαλυθεί; Τι κάνει μια σχέση να έχει διάρκεια στο χρόνο; Ποιο είναι τελικά το άλλο μας μισό και πώς θα καταλάβουμε ότι το βρήκαμε; Πότε η συνύπαρξη μ’ έναν άνθρωπο πρέπει να θεωρείται τοξική;
Μ’ αυτές τις όμορφες σειρές γέμισα το χρόνο μου τον τελευταίο καιρό. Θα χαρώ να διαβάσω σχόλια απ’ όσους έχουν ήδη παρακολουθήσει κάποια/ες αλλά κι απ’ όσους θα επιχειρήσουν να δουν κάποια απ’ αυτές, τη νέα χρονιά. Έως τότε, να περνάτε καλά με όσα παρακολουθείτε!
Καλή χρονιά σε όλους!
