Πριν λίγες μέρες είχα τη μεγάλη χαρά και τιμή να παρακολουθήσω την παράσταση “Καληνύχτα Μαργαρίτα” στην μεγάλη σκηνή της Μονής Λαζαριστών. Το θεατρικό έργο του Γεράσιμου Σταύρου σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή κατάφερε μέσα από τη λιτή δύναμη του να μ’ ενθουσιάσει και να με πάρει από την αρχή ως το τέλος μαζί του!
Η Μαργαρίτα είναι μια νεαρή κοπέλα η οποία προσπαθεί να ζήσει τη ζωή που ονειρεύεται σ’ έναν κόσμο που δείχνει να αδιαφορεί παντελώς για τα όνειρα της: Η Ελλάδα της Κατοχής του ‘40, η πείνα και ο θάνατος που την περιτριγυρίζουν, οι φίλοι που θέλει αλλά δε μπορεί να έχει, ο έρωτας που λαχταρά αλλά όλο της ξεφεύγει και τέλος μα πάνω απ’ όλα η οικογένεια της που την περιβάλλει και συχνά τη “σφίγγει” υπερβολικά γιατί αυτό ξέρει και καταλαβαίνει να κάνει. Η Μαργαρίτα ζητά να μεγαλώσει, ζητά να ακουστεί, ζητά να πάρει αποφάσεις και να να υπάρξει υπεύθυνη για τις επιλογές της. Όμως η “αγάπη” που πνίγει συχνά επιλέγει να αγνοήσει ικεσίες που θεωρεί παιδιάστικες και παράπονα που κρίνει ως πολυτέλεια για τους παροντικούς καιρούς. Κι έτσι η Μαργαρίτα επιβιώνει μέρα με τη μέρα προσπαθώντας να κρατήσει ισορροπία ανάμεσα στην ανάγκη της να μείνει υπάκουο κορίτσι για τους άλλους που φωνάζουν πως την αγαπούν και ξέρουν το καλό της και στην απαίτηση του βαθύτερου εαυτού της να ζήσει ως ηρωίδα κι όχι ακόμη ένα ανθρωπάκι με σκυμμένο κεφάλι.
Τελικά καμιά φορά οι μεγάλες πράξεις πραγματώνονται κι από ανθρώπους ασήμαντους, τους οποίους ο νους μας δεν έβαζε για αληθινά σπουδαίους. Και καμιά φορά η ζωή είναι πιο αληθινή όταν έρχεται και φλερτάρει ανοιχτά τον θάνατο, όχι τόσο από επιλογή όσο από ανάγκη διαφυγής. Κάποτε θα πρέπει να καταλάβουμε πως όλοι οι άνθρωποι δε μπορούμε να ζούμε μισές ζωές. Κάποιοι αν δεν την έχουν ολόκληρη, μπορεί να μη τη θέλουν και καθόλου. Ίσως για ν’ αποφύγουν να διαπιστώσουν με ντροπή αυτό που πρώτος είπε ο Γουίλιαμ Γουάλας: “Όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν, όμως όλοι οι άνθρωποι δε ζουν”.
Μια υπέροχη παράσταση, με αληθινές, έντονες ερμηνείες ικανές να μας φέρουν οικείες μνήμες στο μυαλό αλλά και να μας ξυπνήσουν, να μας κάνουν να αναρωτηθούμε για το πού βρισκόμαστε με βάση τα όνειρα μας και τις αξίες μας.
