Όταν λίγο μετά την κυκλοφορία των “50 αποχρώσεων του γκρι” κυκλοφόρησε η εν λόγω τετραλογία βιβλίων σκέφτηκα “Ωχ, άλλη μια κακή αντιγραφή βιβλίων από μια συγγραφέα που θέλει τη δόξα και τα λεφτά της E. L. James” κι έτσι για πάρα πολλά χρόνια έμεινα μακριά τους! Πρόσφατα έτυχε να τα “συναντήσω” μπροστά μου σε μια Δανειστική Βιβλιοθήκη κι επειδή είχα τη διάθεση να διαβάσω κάτι πιο ανάλαφρο και χαλαρωτικό, σκέφτηκα: “Γιατί όχι; Τι έχω να χάσω; Αν δε μου αρέσουν απλά τα αφήνω στην άκρη!”.
Εντέλει οφείλω να πω πως δε μετάνιωσα για την επιλογή μου γιατί η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να διαβάσω τόσο δυνατή και γλαφυρή ερωτική λογοτεχνία! Το “Αυστηρά για ενήλικες” στο οπισθόφυλλο των βιβλίων δε μου είπε πολλά αλλά η αλήθεια είναι η εξής: Δεν πρόκειται ούτε για εφηβικό ρομάντζο, ούτε για σαχλές κι επιφανειακές περιγραφές ενός βιβλίου τύπου άρλεκιν. Από πάρα πολύ νωρίς κατάλαβα πως η γλώσσα θα είναι άγρια και ωμή και οι περιγραφές είναι ειλικρινά ξεδιάντροπες και κυριολεκτικές. Κανένα υπονοούμενο, κατευθείαν στο ψητό!
Για όσους κι όσες το αναρωτιούνται: Ναι, είδα ομοιότητες με τις “50 αποχρώσεις του γκρι” και χωρίς να το ξέρω, νομίζω πως και η ίδια η συγγραφέας δε θα είχε πρόβλημα να παραδεχτεί σε συνέντευξή της από πού εμπνεύστηκε για να γράψει τα βιβλία της. Βλέπω ομοιότητες στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι, στις συζητήσεις τους, στους χαρακτήρες που τους πλαισιώνουν, στα διάφορα γεγονότα που λαμβάνουν μέρος. Παρ’ όλα αυτά αν με ρωτάτε, είναι πολύ καλύτερα βιβλία και πολύ πιο αξιοπρεπής όλη η δομή της ιστορίας αλλά και η σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Δεν είναι τόσο επιφανειακή η διήγηση αλλά συχνά έχουμε κι εμβάθυνση και επαρκή αξιολόγηση για το τι συνέβη ή πρόκειται να συμβεί. Τέλος, οι ερωτικές σκηνές είναι πολύ περισσότερες από τις ρομαντικές και τις “αγαπουλίστικες” καθιστώντας αυτά τα βιβλία ξεκάθαρα ερωτική λογοτεχνία. Δεν είναι με κανένα τρόπο Χένρι Μίλερ ή Αναΐς Νιν, αλλά είναι ξεκάθαρα page turners ειδικά όταν φτάνουμε στις ερωτικές σκηνές, οι οποίες ευτυχώς είναι φροντισμένα γραμμένες και δεν νιώθεις πως διαβάζεις ξανά και ξανά το ίδιο και το ίδιο.
Βιβλίο 1: “Γυμνή μπροστά σου”
Η ιστορία ξεκινά από μια μοιραία συνάντηση δύο ερωτικά φιλελεύθερων ανθρώπων, οι οποίοι έλκονται από την πρώτη στιγμή σαν μαγνήτες και γρήγορα γίνονται εραστές. Όμως, ο έρωτας τους δε θα είναι εύκολος αφού έχουν αρκετά παιδικά τραύματα να διαχειριστούν και συνειδητοποιούν, ο καθένας ξεχωριστά, αλλά και μαζί, πως αν δεν αντιμετωπίσουν τους εφιάλτες του παρελθόντος δε θα έχουν ποτέ μια λειτουργική και όμορφη σχέση. Τις σκηνές πάθους διαδέχονται επώδυνες συνειδητοποιήσεις και στην ιστορία προστίθενται διαρκώς νέα δεδομένα, μέχρι την πρώτη άνω τελεία και την υπόσχεση για μια πιο αισιόδοξη εξέλιξη για το ζευγάρι μας στο δεύτερο βιβλίο.
Η συγγραφέας μας εισάγει ομαλά στην ιστορία και χτίζει σταδιακά την επικοινωνία και την έλξη αυτών των δύο, όμως όσο ωραίο ρυθμό κρατάει στο βιβλίο, τόσο βίαια τελειώνει το πρώτο μέρος ώστε να συνεχίσει τη διήγηση στο επόμενο. Σαν να βιάζεται στις τελευταίες σελίδες να τα πει γρήγορα και κατά τη γνώμη μου αφήνει τους ήρωες της κάπως μετέωρους και ορισμένες συμπεριφορές τους κάπως “αδικαιολόγητες”.
Βιβλίο 2: “Ευάλωτη δίπλα σου”
Το δεύτερο βιβλίο της σειράς έχει αντικειμενικά πολύ δυνατότερη και πιο φροντισμένη πλοκή από το πρώτο βιβλίο της σειράς. Το πρώτο βιβλίο ουσιαστικά μας εισάγει στην τρέλα και την αλληλοεξάρτηση από τις οποίες διακατέχεται η ερωτική σχέση των δύο βασικών ηρώων. Το δεύτερο βιβλίο αναπτύσσει πολύ περισσότερο τους περιφερειακούς ήρωες και παράλληλα δίνει έναν τόνο μυστηρίου κι αδρεναλίνης ικανό να κρατήσει τον αναγνώστη ως το τέλος, προκειμένου να καταλάβει τι στην ευχή συμβαίνει και ποια είναι η λύση όλων των περίεργων και ανεξήγητων συμπεριφορών κυρίως του βασικού πρωταγωνιστή. Μαθαίνουμε πολύ περισσότερα για το παρελθόν του, τα τραύματά του και κυριολεκτικά στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου δίνεται η λύση στο αίνιγμα που επικρατεί στο δεύτερο μισό του βιβλίου: Γιατί ξαφνικά χώρισαν αυτοί οι δύο;
Φυσικά ούτε από αυτό το βιβλίο λείπουν οι έντονες ερωτικές σκηνές, οι οποίες πραγματικά κόβουν την ανάσα με την ωμότητα και τη γλαφυρότητα τους. Και ειλικρινά είναι τόσο ευχάριστες και διόλου κουραστικές!
