Σήμερα θέλω να υποδεχθώ τον όμορφο Σεπτέμβριο με όμορφες ταινίες. Ακόμη οι ζέστες καλά κρατούν (ευτυχώς!) οπότε δε θέλω ν’ αρχίσω τα τετριμμένα κι εκνευριστικά τύπου “Καλό χειμώνα” που κάποιοι λένε χωρίς να φοβούνται για τη σωματική τους ακεραιότητα ούτε στιγμή! Εύχομαι καλό ξεκαλοκαίριασμα γιατί πολλοί/ες ακόμη διακοπάρουν (και πολύ καλά κάνουν!), ενώ σχεδόν όλοι μας έχουμε ακόμη ανάλαφρη, καλοκαιρινή διάθεση και θέλουμε – δικαιολογημένα – να την κρατήσουμε λίγο παραπάνω!
Καλό μήνα σε όλους/ες!
Τα φιλιά μου,
Φανή
Μια ταινιάρα με σύμπραξη Σκορτσέζε – Ντι Κάπριο, η οποία προφανώς μου είχε ξεφύγει όλα αυτά τα χρόνια. Ο Ντι Κάπριο σε ακόμη μια Οσκαρική ερμηνεία, χρόνια πριν τελικά πάρει το Όσκαρ ερμηνείας του κι επίσημα – υποδύεται έναν πράκτορα ο οποίος φτάνει σ’ ένα νησί για να εξιχνιάσει την εξαφάνιση μιας τρόφιμου ψυχιατρικής κλινικής. Δε θέλω να πω πολλά για να μην προδώσω την εξέλιξη και την κατάληξη της ιστορίας, αλλά θα σχολιάσω απλά πως χρόνια είχα να δω ένα τόσο καλοκουρδισμένο κι εμπνευσμένο ψυχολογικό θρίλερ. Κι αυτή η μικρή σκέψη στο τέλος ικανή να φυτρώσει και να γιγαντωθεί στο μυαλό των θεατών: Ίσως τελικά επιλέγουμε το πως θα ζήσουμε τη ζωή μας και η ψυχική ασθένεια ίσως να μην είναι η δυσμενής κατάληξη ενός βασανισμένου νου, αλλά μια απόδραση από την πραγματικότητα η οποία ούτως ή άλλως δε βγάζει και πολύ νόημα, ειδικά όταν το δικό μας προσωπικό νόημα έχει από καιρό καταρρεύσει.
Μια anime αισθηματική ταινία παραγωγής Netflix. Τρεις ιστορίες νεότητας, τρεις ιστορίες αγάπης και νοσταλγίας. Η πρώτη θυμίζει τρομερά το “Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο” του Προυστ με το αγόρι που γύρευε τις μυρωδιές και τις γεύσεις της παιδικής του ηλικίας, η δεύτερη είναι μια ιστορία δημιουργικότητας αλλά κι εκτίμησης των ανθρώπων που μας στηρίζουν πάντα, ενώ η τρίτη είναι μια ερωτική ιστορία αγάπης που άργησε τόσο ν’ αποκαλυφθεί. Και οι τρεις μας αφήνουν μ’ αισιόδοξα μηνύματα στο τέλος, αφού συμπεραίνουμε πως το καλό παρόν των πρωταγωνιστών μας θα τους φέρει όμορφες στιγμές και στο μέλλον.
Πέντε ζευγάρια παίζουν με τα όρια των σχέσεων τους καθώς εξομολογούνται φαντασιώσεις τους και δοκιμάζουν πρώτη φορά φετίχ τους. Πόσο αποδεκτά είναι κάποια φετίχ και πόσο μερικές σεξουαλικές φαντασιώσεις μπορούν να φέρουν τα πράγματα στα άκρα; Σχέσεις δοκιμάζονται, νέες επιθυμίες βγαίνουν στην επιφάνεια και το φινάλε δεν είναι το ίδιο για όλους. Μια έξυπνη, εμπνευσμένη ταινία για τα μικρά και τα μεγάλα “παράξενα” γύρω από την ερωτική επιθυμία. Συχνά είναι δύσκολο να μιλήσουμε για όσα διακαώς φαντασιωνόμαστε, όμως η ζωή έχει νόημα εάν ποτέ δεν το κάνουμε;
To all the boys I‘ve loved before:
Η κινηματογραφική μεταφορά της γνωστής νουβέλας της Τζέννυ Χαν κρίνεται κάτι παραπάνω από καλή. Για την ακρίβεια πιστεύω θα σας ενθουσιάσει ευχάριστα! Πόσο μα πόσο καιρό είχα να δω μια τόσο καλή εφηβική κομεντί; Πραγματικά είναι μια φρέσκια, δροσερή, έξυπνη ταινία η οποία βασίζεται σε κάποια γνωστά κλισέ αλλά πάει κι ένα εμπνευσμένο βήμα παρακάτω. Οι έφηβοι της ταινίας μας δεν είναι ανόητα παιδάκια που απλά γκομενίζουν και κάνουν διαρκώς φιγούρα. Είναι ανήσυχοι, σκεπτόμενοι, ενίοτε μπερδεμένοι και αναποφάσιστοι, ίσως και λόγω των παραπανίσιων ορμονών! Τέλος, είναι ευαίσθητοι και ρομαντικοί και ζουν το δράμα που αντικειμενικά η ζωή οφείλει να τους προσφέρει σ’ αυτές τις ηλικίες. Μια πολύ τρυφερή ταινία για τους πρώτους έρωτες, τις πρώτες ραγισμένες καρδιές αλλά και το ατελείωτο κουράγιο που χρειάζεται για ν’ αγαπήσουμε αληθινά κάποιον δείχνοντας εμπιστοσύνη.
