Η τηλεοπτική σειρά του Netflix που έγινε κανονική παγκόσμια εμμονή μες τον Φλεβάρη! Πολλοί και πολλές εύλογα αναρωτήθηκαν: Πώς έφτασε να γίνει η μέχρι στιγμής μεγαλύτερη επιτυχία σε επίπεδο προβολών της πλατφόρμας Netflix; Είναι τόσο καλό το σενάριο; Είναι τόσο σπουδαίοι οι ηθοποιοί; Είναι ξεχωριστή η πλοκή, πρωτότυπη η υπόθεση ή ευρηματική η σκηνοθεσία;
Η αλήθεια είναι πως το Bridgerton είναι απλά μια αισθητικά ωραία και όμορφα δοσμένη τηλεοπτική σειρά χωρίς τίποτα το εντελώς μοναδικό και ιδιαίτερο, χωρίς τίποτε από τα παραπάνω να είναι τόσο έξοχο ώστε να δικαιολογείται και η τέτοια ειλικρινής πώρωση του κοινού. Κι όμως έχει κάτι που μαγνητίζει, που σε κάνει να κολλάς. Αν ήταν βιβλίο (που είναι βασικά!) θα άνηκε στην κατηγορία easy read / page turners!
Το Bridgerton είναι ένα κοκτέιλ ερωτισμού, έντονων σεξουαλικών σκηνών και πάθους υπό το πρίσμα των οικογενειακών εθίμων και κοινωνικών παραδόσεων της αριστοκρατίας της Αγγλίας του 19ου αιώνα, όμως όλα αυτά είναι δοσμένα με μια ελαφρότητα, με έντονο χρώμα και υπερβάλλοντα ρομαντισμό!
Ξέρω πως ο,τιδήποτε κάνει μεγάλη επιτυχία και δη υποστηρίζεται από τον γυναικείο πληθυσμό (φανερά τουλάχιστον), τυγχάνει συκοφάντησης και γελοιοποίησης, όμως ξέρετε κάτι; Στον πατριαρχικό κόσμο που όλοι/ες ζούμε και λίγο-πολύ καταλαβαίνουμε πως καλλιτεχνικά projects χαρακτηρίζονται και κατηγοριοποιούνται με βάση το κοινό που τα αναδεικνύει. Έχω όμως την αίσθηση πως έτσι διαμορφώνεται η μεταγενέστερη στάση μας η οποία δύσκολα θα είναι δίκαιη – αφού είναι ήδη προκατειλημμένη – και ενίοτε μοιάζει αδικαιολόγητα καυστική! Όχι μόνο γιατί τα ρομάντζα αξίζουν να κυκλοφορούν ελεύθερα και περήφανα, όπως τα θρίλερ και οι ταινίες δράσεις που εξιτάρουν αρκετά αρσενικά αλλά και θηλυκά, αλλά και γιατί σε μια περίοδο που σχεδόν όλα μας φαίνονται κάπως γκρίζα, ή μάλλον άχρωμα, άοσμα και άνοστα, μια τέτοια σειρά είναι καλοδεχούμενη να προσφέρει μια γεύση “τσιχλόφουσκας” στους εγκεφάλους μας και να μας επιτρέψει έστω και για λίγο να ξανά γυρίσουμε σε χρόνια ξεγνοιασιάς, σε μια κάποτε ξεχασμένη και νοσταλγική εφηβεία που όλοι/ες καρδιοχτυπούσαμε μες την παράνοια για τον πρώτο μας έρωτα, το πρώτο “Σ’ αγαπώ”.
Αν υποθέσουμε πως το Bridgerton ήταν χρώμα δύσκολα θα απέφευγε να είναι το ροζ. Προσωπικά πιστεύω πως μοιάζει με το μελαγχολικό, κοριτσίστικο αλλά και βαθιά αισθησιακό λιλά (αυτό που φαίνεται να αγαπά τόσο πολύ η βασική πρωταγωνίστρια!). Κι έχοντας αυτή την απόχρωση στο μυαλό μου θέλω απλά και ειλικρινά να πω: Ας αφήσουμε τα ρομάντζα ήσυχα να κάνουν την δουλειά τους, να είναι μελό και χαρούμενα, όπως τους πρέπει! Ας αφήσουμε τον κόσμο να αναστενάζει ελεύθερα και μακάρι να είναι από έρωτα!
