Ένα από τα γνωστότερα βιβλία του Χέμινγουεη. Ποτέ ξανά δε διάβασα ένα βιβλίο που ουσιαστικά να φέρει καθ’ όλη τη διάρκεια του τη σκιά του θανάτου στη ματιά και την καρδιά του αναγνώστη κι εντέλει για αυτό ίσως τον λόγο να αποτελεί έναν διαρκή ύμνο προς τη ζωή!
Ο βασικός ήρωας – ο γέρος ψαράς – είναι ένας άνθρωπος όπως οι περισσότεροι από εμάς. Μια ζωή αγωνίζεται και παλεύει. Με όσα είναι εκεί έξω αλλά κι όσα βρίσκονται μέσα του – με λογικές φωνές μα και δαίμονες. Έχοντας απηυδήσει με τις καθημερινές απογοητεύσεις της ζωής αποφασίζει να προχωρήσει σε ένα δύσκολο κι απαιτητικό εγχείρημα. Λεπτό με το λεπτό, ώρα με την ώρα παίζει με τις ικανότητες, τις αντοχές του, τις ζωτικές του λειτουργίες κι εντέλει με την ίδια του την ύπαρξη. Τα παίζει όλα για όλα για να κερδίσει! Μια φορά κι αυτός να μην είναι ο χαμένος της ζωής! Και ξαφνικά η “τύχη” του χαμογελά και παίρνει μια μεγάλη παρτίδα! Χαρά και δικαίωση! Ξαφνικά νιώθει πως η ζωή του χαμογελά, του έδωσε κάτι! Μέχρι την επόμενη στροφή που θα αρχίσει πάλι, λίγο-λίγο να του παίρνει.
Μέσα σε αυτό το σύντομο βιβλίο κρύβονται μερικές από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής, της ύπαρξής μας. Δε σταματάμε ποτέ να αγωνιζόμαστε, ποτέ να προσπαθούμε. Μόνο λίγο ξαποσταίνουμε – όπως ο γέρος μες στη βάρκα – και μετά ξανά πάλι κουπί. Να ανοίγουμε πληγές, να τις φροντίζουμε μέχρι να κλείσουν και ξανά πάλι ο κύκλος, οι πολλοί παρόμοιοι κύκλοι, όπως αυτοί που κάνει το ψάρι πριν παραδοθεί, πριν αποδεχθεί το θάνατο του από τον ψαρά.
Ένα βιβλίο με άπειρους συμβολισμούς, ιδανικό για να αναλυθεί σημειολογικά σελίδα τη σελίδα. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που είχε πει κάποτε η Ιζαμπέλ Αλιέντε «Νομίζω ότι ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο για να κερδίσουμε – και τελικά να χάσουμε τα πάντα», όμως αυτό το βιβλίο αλήθεια τονίζει την πορεία της κάθε ζωής. Τη σπειροειδή πορεία. Πριν βγούμε από έναν κύκλο έχουμε ήδη μπει σε έναν άλλον. Πριν χάσουμε έχουμε ήδη κάτι κερδίσει και το αντίστροφο. Μία φορά ρέντα, μία φορά γκίνια, και καμιά φορά και τα δύο μαζί την ίδια μέρα!
