Πριν λίγες μέρες είχα την χαρά και την τιμή να βρεθώ στο Τελλόγλειο, το Ίδρυμα Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και να θαυμάσω τα έργα – τα γλυπτά και τα σκίτσα – του Γιαννούλη Χαλεπά, ενός εκ των σπουδαιότερων εκπροσώπων της γλυπτικής τέχνης στην Ελλάδα. Παράλληλα είχα την ευκαιρία να διαβάσω και να μάθω περισσότερα για την ιστορία του, την οικογένεια του και φυσικά τον τρόπο που αυτός ο μεγάλος καλλιτέχνης δούλευε.
Ο Γιαννούλης Χαλεπάς θεωρείται πλέον ένα μυθικό πρόσωπο. Έχει περάσει κοντά ένας αιώνας από τον θάνατό του, όμως διαρκώς βγαίνουν στο φως στοιχεία για τη ζωή του και την τέχνη του. Νομίζω αν ο ίδιος ο Γιαννούλης που έζησε τόσο δύσκολα – και ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ και ποικιλοτρόπως ακόμη και για να ασκήσει την Τέχνη του – άκουγε και έβλεπε το πόσο διάσημος και σπουδαίος θεωρείται περίπου 100 χρόνια μετά τον θάνατό του, απλά δε θα το πίστευε. Κι ως ένας άνθρωπος πολύ μπροστά από την εποχή του που απλά ήθελε να δώσει στον κόσμο γνώση, φως κι αισθητική, ίσως θα δυσκολευόταν να καταλάβει γιατί εντέλει έπρεπε να περάσει όλες αυτές τις κακουχίες στη ζωή του πριν αναγνωριστεί η δουλειά του. Ίσως γιατί οι άνθρωποι καμιά φορά αργούμε πολύ να καταλάβουμε, να βοηθήσουμε, να αποδεχθούμε. Και ακόμη περισσότερο απ’ όλους αργεί το ελληνικό κράτος, αυτός ο διαχρονικά δυσκίνητος δεινόσαυρος!
Το συγκεκριμένο κόμικ βιβλίο το βρήκα στο μαγαζί δώρων και αναμνηστικών που διαθέτει το μουσείο και το αγόρασα χωρίς δεύτερη σκέψη μετά από ένα γρήγορο ξεφύλλισμα. Κόμικ με τη ζωή και το έργο του Γιαννούλη; Τι υπέροχη σκέψη! Πόσο αληθινά έχει εμπνεύσει η ιστορία αυτού του ανθρώπου τόσους άλλους ανθρώπους γενιές μετά ώστε να γράφουν βιβλία και κόμικ βασισμένα στα γεγονότα της ζωής του;!
Δε θα πω πολλά για τη δύσκολη και πολλές φορές μαρτυρική μα και ένδοξη ζωή αυτού του ανθρώπου. Θα πω μόνο πως διαβάζοντας το κόμικ και βλέποντας τα υπέροχα σκίτσα ένιωσα πλήθος συναισθημάτων: Χαρά, ελπίδα, στενοχώρια, θυμό, δικαίωση. Τόσα πολλά κι όμως τα χώρεσε η ζωή ενός “περιθωριακού” που έμελλε να επηρεάσει την Τέχνη μα και γενικότερα την ανθρώπινη σκέψη για πάντα. Ας μη γελιόμαστε, η ζωή του Γιαννούλη Χαλεπά είναι άξια μελέτης, έρευνας και διαρκούς προσοχής όχι μόνο εξαιτίας του εικαστικού ενδιαφέροντος που συγκεντρώνουν τα έργα του. Πέρα από την Τέχνη αντίστοιχα και η Ψυχική Υγεία είναι το δεύτερο στοιχείο στο μεγάλο δίπολο που καθόρισε όλη του την ύπαρξη και χρήζει περαιτέρω διερεύνησης. Και στη μέση φυσικά, να κρατά την ισορροπία η αγάπη: Η ύπαρξη ή η έλλειψη αυτής ανά περιόδους, όπως στις ζωές όλων μας.
Ξεκίνησα το κόμικ στην παραλία την Κυριακή που πήγα να κάνω ένα μπάνιο να δροσιστώ και πραγματικά πλάι στη θάλασσα, με τα πόδια μου στην άμμο, δεν ήθελα να το αφήσω. Βουτούσα για λίγο και ξανά μετά το έπιανα με αποτέλεσμα να το τελειώσω σχεδόν σε λίγες ώρες. Ειλικρινά αυτό το “διαμαντάκι” διαβάζεται μονορούφι και παρά το γεγονός πως δεν πρόκειται για χαρούμενο παραμύθι, σας διαβεβαιώνω πως στο τέλος σας φυλάει μια μικρή – πολύτιμη – κάθαρση.
