Μπήκε ένας από τους αγαπημένους μου μήνες, ο οποίος τελειώνει το φθινόπωρο και μας προετοιμάζει για τον χειμώνα. Πάντα δημιουργικός, πάντα πολυάσχολος ο Νοέμβριος και ίσως γι’ αυτό είναι γεμάτος συγκινήσεις και ωραία απρόοπτα! Ή τουλάχιστον έτσι τον βιώνω εγώ, εδώ και χρόνια!
Τρεις ταινίες αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους σας προτείνω να δείτε. Ελπίζω να σας αρέσουν, η κάθε μια για διαφορετικούς λόγους! Καλό, όμορφο Νοέμβριο εύχομαι!
Μια συγκινητική ταινία κινουμένων σχεδίων για τη δύσκολη ζωή μιας φτωχής οικογένειας στο Αφγανιστάν, για τη βία, την τρομοκρατία και τον απόλυτο παραλοογισμό του πολέμου, για την άδικη και σκληρή θέση της γυναίκας από κάθε άποψη στις τοπικές κοινωνίες, για τη δύναμη της οικογενειακής αγάπης και της αφοσίωσης στο μοναδικό αγαθό που έχουμε όταν μας πάρουν τα πάντα: τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Στο κέντρο όλων αυτών ένα μικρό κορίτσι αποφασίζει ν’ αντιμετωπίσει τη ζωή με το θάρρος 10 αντρών (όπως λέει και η γνωστή φράση) για να προστατεύσει όσους θεωρεί πολύτιμους γι’ αυτήν. Και μέσα από τα μάτια της βλέπουμε πόσοι άνθρωποι δεν έχουν την ευκαιρία να ξεχωρίσουν παρά τη χαρισματική προσωπικότητα τους, απλά και μόνο γιατί τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους ή οι συνθήκες ζωής τους δεν τους επέτρεψαν ν’ ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν μακριά, εκεί που πάντα ονειρεύονταν.
Μια γλυκιά, ευχάριστη ταινία η οποία περιέχει πολλές τρίχες, πολλές διαφορετικές κομμώσεις, πολλή γυναικεία φιλαρέσκεια! Τι γίνεται όταν από τα τέλεια μαλλιά και την τέλεια ζωή πρέπει να μάθουμε να ζούμε μ’ αυτό που έχουμε και με βάση αυτό να πράττουμε το καλύτερο που μπορούμε; Κι όταν βγούμε έξω και νιώσουμε για πρώτη φορά τον εκτυφλωτικό ήλιο, θα δεχθούμε να ξανά επιστρέψουμε πίσω εκεί που το φως ποτέ δεν έμοιαζε να είναι αρκετό; Η πρωταγωνίστρια μας χαίρεται, κλαίει, λυπάται, συνειδητοποιεί νέες καταστάσεις και κάθε φορά μεταμορφώνεται και μαζί μ’ αυτήν και τα μαλλιά της! Μια ταινία η οποία απλά και κατανοητά υμνεί την πραγματική ενηλικίωση σε όποια στιγμή της ζωής μας κι αν έρθει, καθώς και την ριζοσπαστική συμφιλίωση με τον εαυτό μας.
Μια απλή, κατανοητή, γλυκιά ταινία για τον ψυχικό πόνο, την απώλεια, το στρες που όλοι μαχόμαστε να ξεπεράσουμε, τις δυσκολίες που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε για να πάμε παρακάτω με τη ζωή μας. Η πρωταγωνίστρια μας μετά τον αιφνίδιο θάνατο των γονιών της καλείται να μάθει με τον δύσκολο τρόπο πως χρειάζεται χρόνος και δύναμη για να συνεχίσεις να παλεύεις, όταν νιώθεις πως όλα καταρρέουν γύρω σου. Ευτυχώς κάποιες φορές υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται και είναι έτοιμοι να μας στηρίξουν εάν αποφασίσουμε να δεχτούμε το χέρι που μας απλώνουν. Αυτό που πρέπει πάντα να θυμόμαστε είναι πως κάθε τούνελ, όσο σκοτεινό και μακρύ κι αν είναι, έχει πάντα μια είσοδο και μια έξοδο. Εφόσον μπήκαμε μέσα σ’ αυτό καλούμαστε να βγούμε κι απ’ αυτό. Όσο ζούμε πρέπει να πιστεύουμε πως μπορούμε να βγούμε μέσα απ’ αυτό.
