Είχα καιρό να παρακολουθήσω ένα stand-up show το οποίο θα με καθήλωνε και θα μ’ έκανε να σκεφτώ τόσο πολύ για τόσο διαφορετικά ζητήματα. Ξέρετε ποιο είναι το αστείο της υπόθεσης; Πώς σ’ αυτό το κωμικό κατά τ’ άλλα show ένιωσα να μην ξεκολλάω κυρίως από τα σοβαρά του κομμάτια.
Η Hannah Gadsby έγραψε ένα show κυρίως για τη ζωή της ως μεσήλικη λεσβία, την προσωπική διαδρομή της από την συντηρητική Τασμανία μέχρι τις μεγάλες σκηνές της Αυστραλίας, η οποία συμπεριλάμβανε όμορφες μα κυρίως δύσκολες στιγμές οι οποίες αφορούσαν μεταξύ άλλων τη δυσκολία της να διαχειριστεί η ίδια – αλλά και ο περίγυρος της – τη σεξουαλικότητα της. Αυτοσαρκάζεται, είναι κυνική και καυστική, τα βάζει με έξυπνο τρόπο με την πατριαρχία και αποσαφηνίζει γιατί τα ψυχοφάρμακα τελικά μπορούν να κάνουν πολύ καλό σε αρκετούς ανθρώπους και ειδικά στους καλλιτέχνες! Ακροβατεί μεταξύ αστείου και σοβαρού, μέχρι τη στιγμή που αποφασίζει πια να μιλήσει εντελώς σοβαρά.
Η ειρωνεία είναι πως η κωμικός απολογείται διαρκώς που το show της παύει να είναι κωμικό, αλλά δεν δείχνει καθόλου πρόθυμη ν’ απολογηθεί για όσα λέει κι εννοεί για τα ψυχικά τραύματα που κουβαλάει από μικρή τα οποία της φόρτωσε η ανδροκρατούμενη κοινωνία στην οποία ζούσε και στην οποία λίγο-πολύ ζούμε όλοι μας. Κι έτσι μας χαρίζει έναν από τους συγκλονιστικότερους μονολόγους ενάντια στην ομοφοβία, τον ρατσισμό, την εκμετάλλευση των γυναικών και των παιδιών από άντρες σε θέση με ισχύ. Τα βάζει με το σύστημα που μας κάνει όλους να επεξεργαζόμαστε μονομερώς πολλές από τις ιστορίες που ακούμε καθημερινά, επαναλαμβάνοντας “αφήστε με να πω τη δικιά μου ιστορία”. Και τη λέει. Και είναι πραγματικά σπουδαία και πρέπει να την ακούσουν όλοι.
Αν θέλετε να γελάσετε αλλά και να νιώσετε το μυαλό σας να γεμίζει λίγο περισσότερο φως κάθε λεπτό που περνάει, απλά αφιερώστε μια ώρα από τη ζωή σας στη δουλειά αυτής της υπέροχης καλλιτέχνιδας.
