Παίζει να ήμουν απ’ αυτούς που πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση απέναντι σ’ αυτή τη σειρά! Όχι, δε λέω πως αρνιόμουν κατηγορηματικά να τη δω, απλά ήμουν απ’ αυτούς που πίστευαν πως υπάρχουν κι άλλες αξιόλογες σειρές εκεί έξω (προφανώς και υπάρχουν!), οπότε μπορούσε να περιμένει για αρκετά αργότερα (ευτυχώς που δεν περίμενα άλλο!).
Ομολογώ λοιπόν πως την ξεκίνησα γιατί με πρήζανε οι πάντες – οι πάντες όμως – να την ξεκινήσω σήμερα, στα επόμενα πέντε λεπτά αν είναι δυνατόν και να μη χάνω άλλο χρόνο εδώ κι εκεί (σε άλλες σειρές που λέγαμε). Και ναι, την ξεκίνησα και χθες ολοκλήρωσα και τους δυο κύκλους της. Κι έρχομαι να καταθέσω την εμπειρία μου:
Το “La Casa de Papel” (ελληνική μετάφραση: “Το χάρτινο σπίτι”) το οποίο στον μη ισπανόφωνο κόσμο έγινε γνωστό ως “Money Heist” μιλάει για τη μεγαλύτερη – φανταστική – ληστεία που είδε η Ισπανία και ίσως όλος ο κόσμος όταν 8 ληστές μπήκανε στο Νομισματοκοπείο της Μαδρίτης κι αποφάσισαν να μην κλέψουν αλλά να δημιουργήσουν από την αρχή χρήμα. Η ιδέα ήταν απλή: Δε θα έκλεβαν από κανέναν, θα είχαν το δικό τους παρθένο χρήμα. Εξάλλου αυτό δεν κάνουν οι τράπεζες ξανά και ξανά; Μιλάει ποτέ κανείς για ληστεία αναφορικά με τα δισεκατομμύρια που χαρίζονται κάθε χρόνο στις τράπεζες κι εντέλει στους έχοντες πολύ χρήμα;
Η σειρά-φαινόμενο όπως την αποκαλώ έχει λίγο-πολύ τα πάντα για ν’ αρέσει σχεδόν στον οποιονδήποτε: Δράση, γρήγορο σενάριο, έντονες σκηνές έρωτα, πάθους, συγκίνησης. Έχει όμορφα αγόρια και κορίτσια, έχει ήρωες και φυσιογνωμίες ικανές να χαραχτούν στη μνήμη μας για πολλά-πολλά χρόνια. Έχει όμορφο soundtrack και μια ιδεολογία η οποία είναι ικανή να μας αφυπνίσει και να μας προβληματίσει, πάντα πάνω στην ασφάλεια των καναπέδων μας. Είναι επαναστατική όσο πρέπει για να μας κάνει να θέλουμε οι “καλοί” ληστές να νικήσουν ενάντια στο “κακό” σύστημα. Ή εν πάση περιπτώσει, οι ιδέες πάνω στις οποίες βασίζονται οι πράξεις των βασικών ηρώων μας θα μας κάνουν μέχρι το τέλος της σειράς να αμφισβητούμε ποια είναι τα καλά και ποια τα κακά παιδιά της ιστορίας.
Θα μου πει κάποιος “Ένα αρνητικό δε βρήκες να γράψεις;”. Ναι, αμέ. Κάποιες ευκολίες του σεναρίου με ενόχλησαν και περίμενα κάτι περισσότερο σε ορισμένες κρίσιμες φάσεις. Από την άλλη αποδέχομαι πως σπάνια υπάρχει τελειότητα ακόμη και στην τέχνη, οπότε επιλέγω να συνεχίσω να βλέπω ένα θέαμα για την καθαρή απόλαυση που μου δίνει χωρίς διαρκώς να επαναφέρω τα “αλλά” που έχω στο κεφάλι μου. Εάν μια σειρά παρά τις κάποιες αδυναμίες της, κατάφερε εντέλει να μπει στην καρδιά και στο μυαλό μου, τότε μπράβο της και αξίζει πολλά!
Όσοι λοιπόν είστε εραστές της δράσης, των περίπλοκων ανθρώπινων σχέσεων, των σατανικών εμπνευσμένων εγκληματικών σχεδίων και της ισπανικής γλώσσας (είναι μεγάλη ηδονή να τους ακούς τους Ισπανόφωνους, είτε μιλάς ισπανικά, είτε όχι!) ξεκινήστε ΣΗΜΕΡΑ αυτή τη σειρά. Αν είναι δυνατόν και στα επόμενα πέντε λεπτά! Αφού το έκανα εγώ και δεν το μετάνιωσα ποτέ, τότε βάζω στοίχημα πως ούτε κι εσείς θα το μετανιώσετε!
Υ.Γ. Κι ένα μουσικό δωράκι για το τέλος! Θα το χρειαστείτε στην πορεία, εμπιστευτείτε με!
Bella Ciao – La Casa de Papel version
