Ένα φιλμ μικρού μήκους που τράβηξε την προσοχή μου και με συγκίνησε όσο λίγα! Ίσως λόγω της πολύ ενδιαφέρουσας πρωταγωνίστριας του, της Marguerite, μιας ηλικιωμένης γυναίκας που φαίνεται να έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πει!
Η “Marguerite” είναι μια γυναίκα που συμπαθείς αμέσως εξαιτίας της γλυκιάς φυσογνωμίας της αλλά καλώς ή κακώς και της ανημποριάς και της μοναξιάς που βιώνει λόγω των γηρατειών της. Κοιτώντας την έφερα πολλές φορές στο μυαλό τους δικούς μου παππούδες και τις προκλήσεις που είχαν να αντιμετωπίσουν όσο μεγάλωναν κι όσο τα προβλήματα υγείας τους σοβάρευαν. Παρακολουθώντας λοιπόν σκηνές από τη ζωή της πρωταγωνίστριας, συνειδητοποιούσα πως η άλλη ηρωίδα του έργου, η νοσοκόμα της Marguerite, πιθανότατα είχε παρόμοια συναισθήματα -συμπόνοιας, τρυφερότητας και ίσως θλίψης – μ’ εμένα ή οποιονδήποτε θεατή γνώριζε την ιστορία της Marguerite από μία συγκεκριμένη σκοπιά. Κι εκεί έρχεται η ίδια η Marguerite να κάνει την ανατροπή και να μας κάνει να τη δούμε με άλλα μάτια.
Η Marguerite όπως όλοι σχεδόν οι ηλικιωμένοι, νιώθουν ακόμα ζωντανοί και θέλουν να ζήσουν όμορφες στιγμές ακόμη και στα τελευταία χρόνια της ζωής τους. Έτσι και η πρωταγωνίστρια μας δείχνει πως μέχρι και την τελευταία στιγμή διψά για λίγη τρυφερότητα, για επαφή και επικοινωνία, όπως ακριβώς θα διψούσε όντας και σε πολύ νεότερη ηλικία. Ένα φαινομενικά απλό γεγονός και η περιέργεια της Marguerite να μάθει κάτι το οποίο ίσως να μην τολμούσε να ρωτήσει άλλη κυρία της ηλικίας της, θα οδηγήσει τη νοσοκόμα της να “δει” για πρώτη φορά πραγματικά τη Marguerite, ως αυτό που είναι: Ένας άνθρωπος που έχει ακόμα να μοιραστεί ιστορίες κι εμπειρίες.
Η προσωπική εξομολόγηση της Marguerite και η αντίδραση της νεότερης γυναίκας στα λόγια της δείχνουν αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε: Η αγάπη και η αποδοχή είναι απαραίτητα στοιχεία της ύπαρξη μας, από την πρώτη μέχρι την τελευταία μας στιγμή σε αυτόν τον κόσμο. Όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας έχουμε ζήσει κάτι παρόμοιο με ανθρώπους προηγούμενων ή νεότερων γεννεών κι έχουμε σίγουρα μία ή περισσότερες σημαντικές ιστορίες να μοιραστούμε. Αρκεί να βρούμε το θάρρος να μιλήσουμε για το ποιοι είμαστε, πώς ήμασταν κάποτε και για το ποιοι γίναμε.
