Ένα βιβλίο κόσμημα για μια βιβλιοθήκη, ένα βιβλίο ύμνος στη γυναικεία σεξουαλικότητα. Ένα βιβλίο που γράφτηκε από γυναίκες για γυναίκες. Με άλλα λόγια, μια καθαρά γυναικεία υπόθεση!
Πρόκειται για μια συλλογή ερωτικών διηγημάτων διαφόρων γυναικών συγγραφέων, όπως η Αναΐς Νιν, η Ρενέ Βιβιάν, η Ζανέτ Γουίντερσον, η Χίλντα Ντούλιτλ. Πριν και μετά από κάθε διήγημα αναφέρονται στίχοι της ποιήτριας από τη Λέσβο Σαπφούς, της γυναίκας που ονομάστηκε με τα χρόνια “σοφή” λόγω της τόλμης και του ταλέντου της που την οδήγησαν να γράψει τη συγκλονιστική, παθιασμένη ποίηση της. Στο πέρασμα του χρόνου δυστυχώς έχουμε απολέσει πολλούς στίχους της όμως αυτοί που σώζονται αποτελούν ενδεικτική απόδειξη του “δώρου” που χάρισε η Λέσβια ποιήτρια στην ανθρωπότητα.
Αυτή η ανθολογία ερωτικών διηγημάτων είναι πολύπλευρη, πολύπλοκη, πολυεπίπεδη σαν την γυναικεία σεξουαλικότητα! Από μπροστά μας παρελαύνουν ένα σωρό γυναίκες που μοιάζουν μα και που διαφέρουν πολύ μεταξύ τους! Νεαρές γυναίκες, μεσήλικες γυναίκες, παντρεμένες γυναίκες, μοναχικές γυναίκες, ενεργητικές λεσβίες, παθητικές λεσβίες, γυναίκες παθιασμένες, γυναίκες φοβισμένες, γυναίκες ετοιμοθάνατες, γυναίκες άγριες που ζουν απομονωμένες μέσα σε άγρια δάση, γυναίκες που χρειάστηκαν να αλλάξουν ταυτότητα για να ζήσουν ελεύθερες. Όλες χωράνε εδώ κι όλες έχουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πουν, άλλοτε θα μας γλυκάνουν κι άλλοτε θα μας σοκάρουν. Όμως όλες είναι αξιαγάπητες μέσα στις μικρές, καθημερινές, προβληματικές ζωές τους.
Το να διαβάζεις για τους έρωτες γυναικών μοιάζει με το να κοιτάς μες το νερό της θάλασσας με ανοιχτά μάτια. Θέλεις όσο τίποτε άλλο να ανακαλύψεις τι κρύβεται εκεί, στο βυθό που ανοίγεται μπροστά σου αλλά δεν ξέρεις πόσο τα μάτια σου θα αντέξουν να κοιτάζουν και εντέλει πόσο γρήγορα θα σε προδώσουν και θα κλείσουν. Το ευτύχημα όμως είναι πως μπορείς να βγάλεις το κεφάλι σου στην επιφάνεια του νερού, να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρα σου μερικές φορές και μετά να ξαναδοκιμάσεις, να επιχειρήσεις να βυθιστείς λίγο περισσότερο, να κοιτάξεις με λίγη περισσότερη προσοχή και προθυμία τον γοητευτικό κόσμο που ανοίγεται μπροστά σου, για όσο περισσότερο αντέξεις. Έτσι, σιγά-σιγά, ίσως χωρίς να το καταλαβαίνεις απόλυτα, εξερευνάς κομμάτια του μέχρι νωρίτερα άγνωστου βυθού και γίνεσαι μάρτυρας της άγριας φύσης, της αλήθειας που βρίσκεται εκεί κοντά σου η οποία λες και περιμένει να βρεις τρόπο και κουράγιο να την ανακαλύψεις.
Διαβάζοντας τις ερωτικές ιστορίες τόσο διαφορετικών γυναικών από τόσες πολλές γυναίκες συγγραφείς κάνω πως αναρωτιέμαι μα μάλλον είμαι βέβαιη: Πόσο πιο βίαιες, ακόλαστες, λάγνες μα και τρυφερές, λογικές και δοτικές θα ήμασταν αν αυτός ο κόσμος μας είχε φερθεί τόσο γενναιόδωρα όσο είχε φερθεί στους άντρες; Θα τους δείχναμε πως θέλουμε ακριβώς τα ίδια με αυτούς, με την ίδια ένταση και το ίδιο πάθος και θράσος, μόνο που ίσως θα τα θέλαμε κάπως αλλιώτικα κι ενίοτε χωρίς τη δική τους επιβεβλημένη παρουσία να ελέγχει τις αναπνοές μας, τα κορμιά μας, τις συμπεριφορές μας και τα συναισθήματά μας. Όμως μήπως τελικά αυτό είναι που καταδίκασε τις γυναίκες σε αυτό τον κόσμο; Η διαρκής ανάγκη του άντρα να είναι προσκολλημένος με όλο του το είναι στη γυναίκα την ώρα που εκείνη από την πλευρά της καμιά φορά αντέχει να φτάσει να θέλει να πορεύεται μόνη της;
Προσωπικά, οι δικές μου αγαπημένες ιστορίες είναι “Ο γοητευτικός πρίγκιπας” της Ρενέ Βιβιάν, “Η ιστορία της Εσθήρ” της Τζόαν Νέστλ, “Επίσκεψη στη γιατρό” της Σερένα Μόλοκ και “Αμαζόνα, μια ιστορία του δάσους” της Κάρεν Μαρί Κρίστα Μινς. Ανυπομονώ να μάθω ποιες ξεχωρίσατε εσείς και γιατί!
