*Ακολουθούν spoilers, οπότε όσοι/ες δεν έχετε φτάσει μέχρι το μεγάλο φινάλε της σειράς και δε θέλετε να ξέρετε περισσότερα, μπορείτε να επιστρέψετε σε αυτό το άρθρο, μετά τη λήξη του τελευταίου επεισοδίου.
Ναι, το Game of Thrones τελείωσε. Όχι, δεν είμαι απ’ αυτούς που ψήφισαν διαδικτυακά για να ξαναγυριστεί ο τελευταίος κύκλος. Μάλιστα, αν υπάρχει αντίστοιχο ψήφισμα που επικυρώνει και σφραγίζει την οριστική λήξη μιας επικής σειράς η οποία όμως έκανε εντελώς ολοκληρωτικά τον κύκλος της, τότε με χαρά να υπογράψω αυτό!
Μη με παρεξηγείτε: Το έβλεπα ευλαβικά το Game of Thrones, όλα αυτά τα χρόνια που προβαλλόταν. Αλλά νομίζω πως έπρεπε αυτός ο κύκλος να κλείσει μετά από ένα καλό, δυνατό ξεκίνημα, μια αντικειμενικά αργή και κάπως αδιάφορη εξέλιξη των ενδιάμεσων γεγονότων και δυο τελευταίες σεζόν που προσπάθησαν να πάρουν το rebound του ενδιαφέροντος μας μετά από τα αναζωογονητικά χασμουρητά που είχαμε ρίξει τις προηγούμενες χρονιές. Και σοφά το Game of Thrones τελείωσε τη στιγμή που μπορούσαμε να έχουμε ένα καλό, δυνατό και ικανοποιητικό για την πλειονότητα φινάλε!
Άκουσα πολλά τις προηγούμενες μέρες για τον τρόπο που οι σεναριογράφοι αποφάσισαν να βάλουν τελεία και παύλα σ’ αυτόν τον γλυκό εθισμό των 9 ετών: Από άδικο και αντιφεμινιστικό τελικό αποτέλεσμα μέχρι γλυκανάλατο και υποτονικό. Δεν έλειψαν κι εκείνοι που είπαν πως το τέλος μιας σειράς με τέτοιες εντάσεις – παντός είδους – έπρεπε να είναι ισορροπημένο, λιγότερο θορυβώδες και με ίση κατανομή ζωντανών και νεκρών. Και νομίζω πως έρχομαι να ταυτιστώ με την τελευταία άποψη. Κι ας εξηγήσω λίγο πιο αναλυτικά γιατί:
Καταρχάς, δε θεώρησα άδικο και αντιφεμινιστικό τον θάνατο της Νταϊνέρυς. Ναι, ο Τζον Σνόου σκότωσε τη γυναίκα που έλεγε πως αγαπούσε επειδή ένιωθε πως δεν είχε άλλη επιλογή και όντως αυτό δεν είναι ένα μήνυμα που πρέπει να περάσει τόσο εύκολα προς τα έξω ως επιθυμητή λύση απέναντι στον παραλογισμό! Όμως, εδώ δεν μιλάμε για μια σειρά με ένα ζευγάρι της διπλανής πόρτας που μαχαιρώθηκε σ’ έναν καυγά, αλλά έχουμε να κάνουμε με μια σειρά φαντασίας στην οποία η wannabe βασίλισσα όλου του κόσμου έχει ήδη σκοτώσει μια ολόκληρη πόλη που της παραδόθηκε αμαχητί, μετά από μηδαμινή προσπάθεια. Επιπροσθέτως, δηλώνει απρόθυμη να ασχολείται με “μικρά ελέη”, ενώ απ’ την πλεονεκτική θέση εξουσίας που βρίσκεται δηλώνει πως αποφασίζει εκείνη και όχι όλοι οι υπόλοιποι εκεί έξω οι οποίοι εάν δεν την ακολουθούν, απλά θα πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλον. Η θηλυκή διάδοχος του θρόνου του οίκου Ταργκάρυεν μετατρέπεται την ύστατη στιγμή σε άξια διάδοχος του τυρρανικού καθεστώτος που η Σέρσεϊ Λάνιστερ είχε εδραιώσει για χρόνια. Ίσως δε θα έπρεπε να θεωρηθεί τυχαία ομοιότητα ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο γυναίκες και η τάση τους να βασιλεύουν έχοντας στο πλάι τους εραστές τους και συνεργάτες τους τα στενά συγγενικά τους πρόσωπα: Η Σέρσεϊ εγκυμονούσε διαδόχους για τον Σιδερένιο Θρόνο μετά από παθιασμένες βραδιές με τον αδερφό της, ενώ η Νταϊνέρυς λίγες στιγμές πριν ξεψυχήσει ζητάει από τον ανιψιό της Τζον Σνόου να μείνει στο πλάι της ως συν-αγωνιστής και φυσικά εραστής της.
Ειλικρινά με αφήνει αδιάφορη η κατά τ’ άλλα εμπνευσμένη διαδρομή της Νταϊνέρυς προς την ελευθερία και την αδελφοσύνη. Είδαμε όμορφες εικόνες και πέρασαν πολλά ανθρωπιστικά μηνύματα από μπροστά μας κατά τη διάρκεια των προηγούμενων κύκλων. Όμως όταν πια τα καλά μηνύματα παύουν και οι εικόνες που βλέπουμε είναι γεμάτες “φωτιά και αίμα” τότε μάλλον πρέπει να αναρωτηθούμε για το πώς γίνεται ο ίδιος άνθρωπος να είναι υπεύθυνος για τόσο διαφορετικά πράγματα! Προφανώς βέβαια και δε μπορούμε να κοιτάμε τη σειρά δηλώνοντας αφελείς για την ανθρώπινη φύση: Όλοι και όλες μπορούν εν δυνάμει να γίνουν τύραννοι και δολοφόνοι εάν και εφόσον πάρουν εξουσία στα χέρια τους. Όμως σ’ έναν κόσμο που με το πέρασμα του χρόνου πολλοί πλέον αναρωτιούνται “Ποιον τύπο ανθρώπου δε μπορεί να διαφθείρει η εξουσία;”, το μαχαίρι στην καρδιά που έλαβε η Νταϊνέρυς κρίνεται μάλλον αναγκαίο σταμάτημα σε μια δραματική κατρακύλα που θα έπαιρνε πολλά και πολλούς μαζί της, ανεξάρτητα απ’ το αν ήταν ευχάριστο να το βλέπει κανείς ή όχι.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, ο τελευταίος κύκλος πέρασε ουκ ολίγα φεμινιστικά μηνύματα και έδωσε νέα γυναικεία (αλλά και αντρικά) role models: Η Άρια διεκδίκησε κι έκανε έρωτα με τον άντρα που της άρεσε, σκότωσε τον Βασιλιά των Πεθαμένων και σάλπαρε για να γνωρίσει ως αληθινή ανεξάρτητη εξερευνήτρια τον υπόλοιπο – μέχρι τότε- αχαρτογράφητο κόσμο. Από την άλλη η Μπριέν του Ταρθ αναγνωρίστηκε “επίσημα” ως ιππότης από τους συμμαχητές της, πολέμησε μοναδικά και ισότιμα σε μάχες μαζί με τους υπόλοιπους ικανούς πολεμιστές, παράλληλα έβγαλε την πανοπλία της κι έκανε έρωτα με τον μόνο άντρα που φαίνεται πως πόθησε πραγματικά και τέλος μπήκε στο συμβούλιο του νέου βασιλιά, ανάμεσα σε άλλους ικανούς άντρες και πολεμιστές. Τέλος, η Σάνσα Σταρκ κατάφερε να υψώσει το ανάστημα της απέναντι σε όλους – και προπάντων απέναντι στον νέο βασιλιά – ώστε να κρατήσει αυτοδύναμο τον Βορρά σε σχέση με τα υπόλοιπα έξι βασίλεια και παράλληλα να στεφθεί Βασίλισσα του Οίκου των Σταρκ. Κανείς λοιπόν δεν λέει πως το Game of Thrones θα έπρεπε να διεκδικήσει κάποιο ειδικό βραβείο φεμινιστικής σειράς αλλά να φτάσει να θεωρείται κι αντιφεμινιστική σειρά, ε, αυτό μάλλον πάει πολύ!
Επίσης, ένα μεγάλο “Μπράβο” στην εξύψωση και την ανάδειξη των ατόμων με αναπηρίες σε θέσεις-κλειδιά. Μπορούμε να περάσουμε στο ντούκου τ’ ότι ο νέος βασιλιάς των Έξι Βασιλείων κάθεται σε αναπηρικό καρότσι και δεν μπορεί ν’ αποκτήσει βιολογικούς διαδόχους, ενώ το δεξί του χέρι και η κεφαλή του βασιλικού συμβουλίου είναι ένας νάνος; Εάν εδώ δεν βλέπουμε ένα ισχυρό κοινωνικό μήνυμα, τότε τι στην ευχή θεωρείται ισχυρό κοινωνικό μήνυμα υπέρ των λιγότερο ευνοούμενων των μέχρι τώρα ανθρώπινων κοινωνιών; Ορίστε ένα παράδειγμα εφαρμογής της κοινωνικής συμμετοχικότητας για τα άτομα με αναπηρίες και να που οι πρωταγωνιστές και οι τελικοί “νικητές” των επικών σειρών δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι δίμετροι κούκλοι και μοιραίες γυναίκες που πάντα θα ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
Φυσικά, η μεγάλη ανατροπή(;) έρχεται και για τον Τζον Σνόου τον οποίο όσο και να ήθελαν οι περισσότεροι για ηγέτη, τελικά η ζωή τον τοποθέτησε εκεί που ίσως πάντα άνηκε: Σ’ ένα μέρος που θα του έδινε την ευκαιρία να προστατεύει και να πολεμάει για τους ανθρώπους του. Ας μην ξεχνάμε πως όλοι δεν είναι γεννημένοι να διοικούν και η μεγάλη συμπάθεια – ενίοτε και αντιπάθεια – που γεννάει ο Τζον Σνόου στο κοινό έχει να κάνει με το γεγονός πως ο ίδιος το γνώριζε και το παραδεχόταν. Κι αυτή είναι μια ακόμη μεγάλη αρχή για να δεχθούμε πως όλοι οι αρσενικοί εκεί έξω δεν πρέπει να πιάσουν μια καρέκλα και ν’ αρχίσουν να διατάζουν. Μερικοί μάλιστα δεν έχουν την παραμικρή ικανότητα αλλά και θέληση για κάτι τέτοιο!
Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω πως το Game of Thrones θα μου λείψει, θα το θυμάμαι με εκτίμηση, αλλά δε θα ήθελα να ξαναδώ τίποτα σχετικά με αυτό μες τα επόμενα χρόνια. Θεωρώ πως είδα αρκετά! Παραδέχομαι πως ήταν μια σειρά που παρά τις σεναριακές αδυναμίες και υπερβολές της σε όλους τους κύκλους της κατάφερε και πέρασε τα μηνύματα της, άνοιξε δρόμο για πολλή συζήτηση αλλά και ακόμη καλύτερες και πιο φιλόδοξες παραγωγές. Ας την εκτιμήσουμε γι’ αυτό ακριβώς που ήταν: Μια εντυπωσιακή κι επιβλητική σαπουνόπερα την οποία πάντα θα θυμόμαστε για τις έντονες σκηνές σεξ, βίας και φυσικά για τους πιο ανατριχιαστικούς θανάτους που έχουν περάσει ποτέ από την παγκόσμια τηλεόραση!
