Καλό μήνα σε όλους και όλες! Φέτος, ο Σεπτέμβριος θα μυρίσει έρωτα, μουσική και συγκίνηση! Τουλάχιστον, αυτό επιδιώκω να σας μεταδώσω μέσω των κινηματογραφικών προτάσεων μου! Ελπίζω κάποιοι/ες να επιχειρήσετε να δείτε κάτι απ’ όσα προτείνω, αλλά κι αν δεν είστε fans των ρομάντζων, δε χάλασε κι ο κόσμος! Τα λέμε τον άλλο μήνα με εναλλακτικές επιλογές!
Όπως και να ‘χει καλό Σεπτέμβριο να έχετε, με υγεία και δημιουργικότητα! Καλή μαθητική και εργασιακή χρονιά να έχουμε!
Τα φιλιά μου,
Φανή
Πριν περίπου 2 χρόνια είχε γίνει χαμός μ’ αυτή την ταινία και το soundtrack της. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς είχε γίνει ακόμα μεγαλύτερος χαμός με αφορμή το φημολογούμενο ειδύλλιο ανάμεσα στον τότε παντρεμένο Μπράντλεϊ Κούπερ και τη συμπρωταγωνίστρια του Lady Gaga. Εγώ έχω απλά να πω πως παίζουν τόσο καλά και πειστικά αυτοί οι δύο που είναι λογικό η κινηματογραφική χημεία τους να φτάσει στα όρια του σκανδάλου! Βέβαια κατά τη γνώμη μου όλα αυτά τα “κίτρινα” σχόλια δεν είχαν θέση στην συνεργασία αυτών των δύο καλλιτεχνών, αλλά κατανοώ πως κάποιοι επιλέγουν να συνεχίσουν να θεωρούν εργασία το να ψάχνουν στα σκουπίδια για κανένα μπιχλιμπίδι που ίσως να μοσχοπουλήσουν (πιστεύουν!). Πάμε όμως στην ταινία:
Είναι πραγματικά καταπληκτικοί οι δύο πρωταγωνιστές μας, τόσο σαν τραγουδιστές, όσο και ως εραστές που ζουν έναν δύσκολο έρωτα. Το σενάριο βέβαια έχει πολλές τρύπες κι αφήνει πολλά να αιωρούνται ή να μην εξηγούνται επαρκώς. Βέβαια, ας μην ξεχνάμε πως η ταινία είναι remake ταινίας στην οποία πρωταγωνιστούσε η Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, οπότε ίσως κι εγώ δε θα ‘πρεπε να προσδοκώ περισσότερη σεναριακή συνοχή και λιγότερο μελόδραμα! Αυτό όμως που μπορώ ν’ αναγνωρίσω 100% στην νεότερη ταινία είναι πως αν δεν ξέραμε πως είναι remake, πάλι θα τη βλέπαμε ως κάτι φρέσκο, καθόλου παλιακό, με ανανεωμένη ένταση κι ενέργεια. Ίσως είναι η μουσική, ίσως είναι το πάθος, ίσως είναι οι καταραμένοι έρωτες που δεν παλιώνουν ποτέ κι όσο κι αν ισχυριζόμαστε πως δεν την παλεύουμε με το μελόδραμα, πάλι θα ‘ρθει στιγμή που εκ νέου θα στραφούμε σ’ αυτό. Σχεδόν σαδιστικά απέναντι σ’ εκείνη την πλευρά του εαυτού μας που αρνείται ότι αυτά που τρέχουν στο μάγουλο μας είναι δάκρυα!
Μια κωμωδία ηθών με υπερβολικά ρεαλιστικά κι αντιπροσωπευτικά στοιχεία πλουσίων οικογενειών της Ασίας! Τι γίνεται όταν στην εξίσωση ανεύρεσης του/της σωστού συντρόφου μπαίνουν η οικονομική κατάσταση, η οικογενειακή ιστορία, η κουλτούρα και το προσωπικό νόημα ευτυχίας κι ευημερίας; Πόσο εύκολο είναι να βρούμε το άλλο μας μισό, τον άνθρωπο που παρά τη διαφορετική ιστορία και πορεία μας, θα θελήσει να ευθυγραμμίσει το υπόλοιπο της ζωής του μαζί μας, λειαίνοντας τυχόν αιχμηρές γωνίες της σχέσης μας; Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι αυτής της ταινίας παραδίδει μαθήματα ειλικρινής αγάπης κι αφοσίωσης αποδεικνύοντας μας πως διαχρονικά ο δρόμος της χαράς είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και τυχερός είναι ο άνθρωπος που θα πάρει την ευθύνη να βαδίσει το αποκλειστικά δικό του μονοπάτι, με την ελπίδα να νιώθει ειλικρινά άνετα μέσα σ’ αυτό.
Μια ρομαντική κομεντί βασισμένη σε μια έξοχη ιδέα κατά την άποψη μου! Πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν δεν μπορούσαμε να πούμε ψέμματα; Αν δεν καταλαβαίναμε τι είναι το ψέμα; Αν δεν είχαμε έννοιες για να περιγράψουμε το ψέμα; Και τι θα γινόταν αν ξαφνικά ένας και μοναδικός άνθρωπος ξεκινούσε να χρησιμοποιεί ψέμματα προς όφελος του σ’ αυτό τον κόσμο αλήθειας; Όπως καταλαβαίνετε, μύλος!
Η ταινία είναι ικανή να ταρακουνήσει, ν’ αφυπνίσει μα πάνω απ’ όλα να μας κάνει να σκεφτούμε και να γελάσουμε ή και να σοκαριστούμε με τις ίδιες τις σκέψεις μας! Παράλληλα θα μας υπενθυμίσει πως σ’ αυτή τη ζωή όλοι είμαστε άξιοι αγάπης, όμως οι άνθρωποι καταλήγουν εντέλει ν’ αγαπούν αυτό που ειλικρινά είμαστε και όχι αυτό που θα θέλαμε – ενδεχομένως για ασήμαντους λόγους – να είμαστε.
