Ο Νοέμβριος θα είναι σίγουρα ένας γεμάτος μήνας – όπως και κάθε Νοέμβριος των τελευταίων ετών απ’ όσο θυμάμαι – όμως εγώ θα κάνω τα αδύνατα-δυνατά να δω μερικές καλές ταινιούλες. Πριν αρχίσω λοιπόν να ψάχνω για νέες αξιόλογες προτάσεις, έρχομαι για να σας προτείνω να δείτε κάποιες ταινίες που ήδη είδα κι αγάπησα, την κάθε μια για διαφορετικό λόγο. Έτοιμοι;
Καλέ προβολές! Έναν υπέροχο Νοέμβριο σε όλους/ες σας!
1. Joker – 2019
Όλοι μιλάνε γι’ αυτή την ταινία και όχι άδικα! Πρόκειται για την ταινία της χρονιάς και για την ερμηνεία της χρονιάς από τον Γιοακίν Φοίνιξ. Όλοι στοιχηματίζουν πως το φετινό Όσκαρ του ανήκει και φαντάζομαι ήδη πολλούς φίλους μου σε έξαλλη κατάσταση σε περίπτωση που οι οσκαρικές βραβεύσεις δεν πάνε με βάση το αναμενόμενο! (Βασικά, γιατί όχι; Ας μπω κι εγώ στην ομάδα των μελλοντικών διαμαρτυρόμενων!).
Κατά την ταπεινή μου άποψη δεν πρόκειται για ταινία, αλλά για κοινωνικό φαινόμενο. Μια ταινία που μιλάει στα ίσια για την ψυχική ασθένεια, για το πώς ο άνθρωπος που τη φέρει, καταφέρνει να τη διαχειρίζεται και για το πώς η κοινωνία μας συχνά ενισχύει μοναδικά – δυστυχώς – την επιδείνωση των ψυχικών ασθενειών. Ο Τζόκερ δεν είναι κάποιος άγνωστος μας, είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο οποίος δεν αντέχει πια να είναι διάφανος, αόρατος. Θέλει να τον δουν, να τον προσέξουν, να τον αγαπήσουν, να του φερθούν με σεβασμό. Πάνω απ’ όλα θέλει να τον καταλάβουν: Δεν είναι κάποιος πολύ διαφορετικός από τους περισσότερους ανθρώπους. Είναι κάποιος με ψυχική ασθένεια ο οποίος παλεύει διαρκώς για να χωρέσει στην κοινωνία των “κανονικών”, αυτών που δεν έχουν χρόνο να δίνουν ευκαιρίες, αλλά κυρίως δεν έχουν χρόνο να ανέχονται όποιον δεν λειτουργεί κατά πως θα ήθελαν οι ίδιοι. Και προφανώς η βία δεν είναι λύση, αλλά ίσως είναι μια ακραία αντίδραση σε μια μακροχρόνια άδικη και απάνθρωπη αντιμετώπιση απ’ όλους προς έναν.
2. The awakening of Motti Wolkenbruch
Ο Motti είναι ένας Εβραίος που ζει στην Ελβετία του 21ου αιώνα. Μεγαλωμένος σε μια συντηρητική, θρησκευόμενη οικογένεια δέχεται το ένα προξενιό μετά το άλλο, προκειμένου να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια, όπως κάθε καλός νεαρός Εβραίος οφείλει. Η διαπίστωση του ότι δεν ελκύεται από τις νεαρές Εβραίες που του προξενεύουν αλλά από μια μοντέρνα “schikse” (μη Εβραία) συμφοιτήτρια του, τον κάνει να αναρωτηθεί για το κατά πόσο οι προσδοκίες των γονέων του για μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή συμβαδίζουν με τους δικούς του στόχους και την προσωπική του ιδέα για την ευτυχία. Σύντομα ο Motti θα ανακαλύψει τη χαρά του έρωτα, τα διαφορετικά μονοπάτια που ανοίγονται στη ζωή του καθενός και μέσα από έντονες και δύσκολες εμπειρίες θα ενηλικιωθεί και θα καταλάβει πως η ζωή μας δεν πρέπει να είναι προκαθορισμένη γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί, κι αυτό τελικά είναι το καταπληκτικό!
Πραγματικά τη λάτρεψα την ταινία γιατί ήταν λίγο “Γάμος αλά ελληνικά” σε ελβετική εκδοχή αλλά και γιατί είχα ακόμη μια φορά την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω πως ανεξαρτήτως εθνικοτήτων και θρησκειών, κάποια πράγματα είναι εντελώς ίδια στις ζωές όλων των ανθρώπων. Και γι’ αυτό πάντα θα μπορούμε κάπως να ταυτιστούμε με ανθρώπους που εκ πρώτης όψεως δεν έχουν τίποτα κοινό μ’ εμάς.
Μια γλυκιά ταινιούλα για μια βραδιά εξομολογήσεων που περνάει ένας πατέρας με την 11χρονη κόρη του. Οι απορίες της μικρής για το πώς γνωρίστηκαν οι -πλέον χωρισμένοι – γονείς της οδηγούν τον πατέρα της να δημιουργήσει μια παιχνιδιάρικη διήγηση στην οποία θα αναφέρει τις ιστορίες των τριών μακροχρόνιων σχέσεων της ζωής του και η κόρη του θα πρέπει να καταλάβει με ποια γυναίκα απ’ αυτές αποφάσισε να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια. Η νύχτα περνάει και η μικρή καταφέρνει, μετά από σκέψη και περισυλλογή, να μαντέψει σωστά. Τι γίνεται όμως με το πολυπόθητο happy end σε μια ερωτική ιστορία; Μπορεί να πιστέψει σε αυτό όταν οι δικοί της γονείς παντρεύτηκαν και τελικά χώρισαν; Μπορούν οι άνθρωποι που αγαπιούνται, τελικά να μείνουν μαζί; Αυτό δε μένει παρά να το ανακαλύψουμε βλέποντας την ταινία ως το τέλος!
Παρά τα κάποια αναγκαία κλισέ, είδα μια πρωτοτυπία στο σενάριο και στους διαλόγους της ταινίας, ενώ οι ανατροπές ήταν έξυπνα δομημένες και μοιρασμένες καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Επίσης, υπήρξαν έξυπνοι συμβολισμοί που μπορούσαν να οδηγήσουν τον πιο προσεκτικό θεατή στη λύση του “μυστηρίου” αλλά όπως καταλαβαίνετε δεν πρόκειται ν’ αποκαλύψω κάποιον απ’ αυτούς! Για να δούμε τι θα παρατηρήσετε κι εσείς! 😉
