Το βιβλίο “Το ερωτικό είδωλο” είναι μια σειρά 7 ιστοριών της Έντνα Ο’ Μπράιαν για τον έρωτα. Παρ’ όλο που ως ανάγνωσμα συγκαταλέγεται στην κατηγορία της “Ερωτικής Λογοτεχνίας” εντούτοις, έχει πολλά παραπάνω να δώσει στον αναγνώστη εκτός από πρόσκαιρο αισθησιασμό κι ενδιαφέρουσες ερωτικές περιγραφές.
“Το ερωτικό είδωλο” είναι ένα βιβλίο με επίκεντρο τη γυναικεία σεξουαλικότητα, γραμμένο με ειλικρίνεια κι ευαισθησία, όχι όμως με τον τρόπο που γράφουν ερωτικές ιστορίες άλλες γυναίκες συγγραφείς όπως ας πούμε η Αναΐς Νιν. Η Έντνα Ο’ Μπράιαν γράφει για τον έρωτα με απόλυτη αποστασιοποίηση, με λιτές και σύντομες περιγραφές χωρίς να χαρίζει στον αισθησιασμό περισσότερη αξία απ’ ότι του πρέπει. Η ίδια δε δείχνει να βυθίζεται σ’ αυτόν μέσω γλαφυρών ιστοριών, ίσα-ίσα που επιλέγει να μιλήσει για τις ερωτικές επιθυμίες και τις ελπίδες των ηρωίδων της μ’ ένα απλό και γρήγορο, κοφτερό και συχνά απότομο τρόπο. Περιγράφει πρόσωπα και καταστάσεις λες και γράφει μια απλή λίστα σούπερ-μάρκετ, χωρίς περιττές πληροφορίες, με παντελή απουσία συναισθηματικών εξάρσεων, με εξαίρεση ορισμένες στιγμές λουσμένες με της ελπίδας το φως, όταν περιγράφει την αισιοδοξία των ηρωίδων της για την πιθανότητα ανακάλυψης μιας κάποιας ευτυχίας στη ζωή τους. Δε φαίνεται να υπονοεί ποτέ κάτι παραπάνω απ’ αυτό που μας δίνει ως πληροφορία, περιγράφει ειλικρινά τις σκέψεις και τις συμπεριφορές των ηρωίδων της, δείχνοντας πως ναι μεν τις κατανοεί απόλυτα, αλλά παράλληλα δεν έχει καμία διάθεση να είναι υπερβολικά σπλαχνική μαζί τους. Μοιάζει να περιγράφει κομμάτια απ’ τις ζωές τους σαν να θέλει κάπως να τις κοροϊδέψει για την αφέλεια τους και να τις ειρωνευτεί για κάποια απ’ τα απατηλά όνειρα τους. Ουσιαστικά αφήνει τις γυναίκες των ιστοριών της να ελπίζουν πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά – όπως τα υπολόγιζαν – μόνο και μόνο για να τις αφήσει στο τέλος να διαλυθούν και όντας ακόμα στο στάδιο της συντριβής να συνειδητοποιήσουν πως είναι μόνες τους – κι αυτό ίσως τελικά να μην είναι το απόλυτο κακό στη ζωή της κάθε γυναίκας. Ενδεχομένως, αυτό που η συγγραφέας κατά βάθος επιθυμεί διακαώς είναι να τις δει να “ενηλικιώνονται” απαλλαγμένες από διαρκείς αυταπάτες για τη συναρπαστική ζωή που μελλοντικά μπορεί να τις προσφέρει ένας άντρας, μια γυναίκα ή πλήθος άλλων ανθρώπων.
Ένα βιβλίο που μιλάει με κυνισμό για την ελπίδα αλλά και την ματαίωση και τον πόνο που βιώνουν οι άνθρωποι όταν αποφασίζουν να επενδύσουν προσδοκίες και χρόνο στη σχέση τους μ’ έναν άλλον άνθρωπο. Το πυροτέχνημα διαρκεί λίγο, η συνειδητοποίηση έρχεται σχεδόν πάντα με απότομο και άσπλαχνο τρόπο για να μας επαναφέρει στα συγκαλά μας και να μας κάνει ν’ αναρωτηθούμε: “Τι να σκεφτόμουν; Πώς την πάτησα έτσι;”. Παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι είναι μοιραία προγραμματισμένοι να εξακολουθήσουν να ελπίζουν και να μάχονται ακόμα και μετά την επικράτηση μιας πιο διευρυμένης – σκληρής – αλήθειας. Ο πόνος δεν είναι εχθρός, αλλά τρόπος να συνειδητοποιήσουμε πως την ευτυχία δε τη φέρνουν οι άλλοι, αν δεν μπορούμε να την εξασφαλίσουμε μόνοι μας στους εαυτούς μας. Επίσης, η αγάπη δεν είναι ένα σύντομο τρέξιμο μετ’ εμποδίων αλλά ένας μαραθώνιος στον οποίο απαιτούνται συγκεκριμένες τεχνικές για να παραμείνουμε όρθιοι για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι να τρέξουν αυτόν τον δύσκολο συναισθηματικό μαραθώνιο ίσως επειδή δε βλέπουν τα μακροπρόθεσμα οφέλη του, παρά μόνο την ατελείωτη ταλαιπωρία του.
