Διαβάζοντας το αυτοβιογραφικό βιβλίο μιας μητέρας με έναν αυτιστικό γιο, ελπίζεις πως θα έχεις – τουλάχιστον – την ευκαιρία να μάθεις λίγα χρήσιμα πράγματα για το τι εστί αυτισμός. Όμως διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο έχεις την ευκαιρία να συγκινηθείς, να χαμογελάσεις και να εμπνευστείς απ’ τις ζωές ανθρώπων που παλεύουν μια ζωή με ένα “θηρίο” αλλά έχουν αποφασίσει να μη το βάλουν ποτέ κάτω.
Εδώ και καιρό είμαι φανατική ακόλουθος της σελίδας στα social media “Η ζωή μου με τον Γιάννη”. Η δημιουργός του, η Άδα, είναι μια σύγχρονη γυναίκα, αθλήτρια κι ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των αυτιστικών, καθώς είναι μητέρα του ενήλικα πλέον Γιάννη, ενός 22χρονου, πολύ όμορφου νεαρού. Η Άδα πολύ τακτικά ανεβάζει ιστορίες, σκέψεις και προβληματισμούς της αναφορικά με τη συμβίωση της με τον Γιάννη, ενώ μέσα από φωτογραφίες και βίντεο μας δίνει μια πιο πλήρη εικόνα για το πώς μπορεί να είναι ο Γιάννης μες την ιδιαίτερη – συχνά ακατανόητη – καθημερινότητα του.
Εκτιμώντας απίστευτα την πρωτοβουλία της Άδας να ανεβάσει όλο αυτό το απολύτως διαφωτιστικό κι εκπαιδευτικό υλικό στη σελίδα της για να δούμε κι όλοι εμείς πώς πραγματικά είναι η ζωή της με τον Γιάννη, δε δίστασα στιγμή να παραγγείλω το βιβλίο που προσφάτως εξέδωσε, θεωρώντας πως μόνο περισσότερα και καλύτερα είχα να μάθω για ‘κείνη, την πορεία της, τον Γιάννη και την εξέλιξη του, τον αυτισμό και τις οικογένειες που τον βιώνουν κάθε μέρα για μια ζωή.
Το βιβλίο “Μεγαλώνοντας ένα αυτιστικό παιδί” δε σου δείχνει αποκλειστικά και μόνο στιγμιότυπα μιας οικογένειας με ένα αυτιστικό μέλος. Μιλάει σε δεύτερο επίπεδο για την γενικευμένη διαφορετικότητα, είτε αυτή σχετίζεται με την αναπηρία, είτε με τη σεξουαλικότητα ή τον φυλετικό ρατσισμό ή την ψυχική ασθένεια. Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί όμως η διαφορετικότητα κάποιων ακόμη δυστυχώς δεν έχει γίνει κοινωνικά αποδεκτή. Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Κι εκεί γεννιέται ο ρατσισμός. Δε μπορεί να αποδέχεσαι δυο φορές το διαφορετικό και να το απορρίπτεις πέντε. Ή εξοικειώνεσαι με την ιδέα πως όλοι ζούμε σε μια κοινωνία με τις ιδιαιτερότητες και τις παραξενιές μας ή παραμένεις σε άρνηση και γκρινιάζεις που οι άλλοι δεν είναι περισσότερο όπως εσύ. Βεβαίως υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι που είναι κάπου στη μέση αλλά το πάνε καλά: Έχουν καταλάβει τι παίζει με την κάθε λογής διαφορετικότητα και κοιτάνε να μάθουν περισσότερα, με ανοιχτή καρδιά και καθαρό μυαλό. Νομίζω σ’ αυτούς κυρίως απευθύνεται η συγγραφέας του βιβλίου, η μητέρα του Γιάννη.
Η Άδα γράφει απλά, χωρίς πομπώδεις ή ιδιαίτερα περίτεχνες φράσεις. Γράφει λιτά και αναλυτικά όσα νιώθει, σκέφτεται και κυρίως όσα συνειδητοποίησε και έμαθε όλα αυτά τα χρόνια που μεγαλώνει τον Γιάννη. Τα λόγια της συγκινούν κι εμπνέουν, κάθε φορά που λέει μια δική της αλήθεια καρφώνει σ’ ένα φόβο ή σ’ ένα στερεότυπο ένα μαχαίρι. Πονάς αλλά και λυτρώνεσαι. Ίσως αυτό έμαθε κι εκείνη να κάνει στη ζωή της και μάλλον τελικά έτσι προτιμά να μιλάει και στους άλλους, αφού όπως γράφει αρκετές φορές στο βιβλίο της δε μπορεί τη θλίψη και την κλάψα, αλλά θέλει να περνάει ωραία!
Κρατώ σαν φυλαχτό και σας μεταφέρω την τελευταία της φράση: “Θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Και μπορώ”.
Άδα, ήδη το κάνεις! Και όσοι και όσες σου μοιάζουν και παλεύουν για ένα ιδανικό, για ένα όνειρο, το κάνουν επίσης!
