“Το παιχνίδι των στερήσεων” του Χάρη Μαύρου

Το τρίτο κατά σειρά συγγραφικό πόνημα του Χάρη Μαύρου κουβαλάει μερικές από τις αγαπημένες θεματικές “εμμονές” του αλλά και πολύ νέο υλικό για σκέψη και περισυλλογή.

Αυτό που ξέρω πια κάθε φορά που θα διαβάσω βιβλίο του Χάρη είναι πως δε θα το αφήσω από τα χέρια μου μέχρι να το τελειώσω. Έχει αυτή την εθιστική γραφή ο Χάρης και τον τρόπο να σε παίρνει μαζί του, να δημιουργεί μια ιστορία που σε “ρουφάει”. Ακολουθείς κάθε λέξη από πίσω και από τη μία μετά την άλλη λέξη καταλήγεις στο επίκεντρο μιας συναρπαστικής ιστορίας την οποία και δε θέλεις με τίποτα ν’ αφήσεις και μεταξύ μας, συχνά παρακαλάς να κρατήσει έστω λίγο ακόμα!

“Το παιχνίδι των στερήσεων” παίζεται μέσα σε μια αρκετά τυπική νεόπλουτη ελληνική οικογένεια η οποία για χρόνια φυτοζωεί μες τις συμβάσεις της και μες τα προβλήματα που κανείς δεν παραδέχεται και δεν συζητά, αλλά όλοι γνωρίζουν πολύ καλά. Ένα παιδί μεγαλώνει ανάμεσα στο μίσος και την υπομονή, τη σκληρότητα και τη συμπόνοια. Παίρνει απ’ όλα τα στοιχεία και η ύπαρξη του γίνεται μια μίξη συναισθηματικών αποχρώσεων, ένα σταυροδρόμι αντίθετων δυνάμεων οι οποίες άλλοτε έλκονται κι άλλοτε απωθούνται πλήρως. Όταν μετά από πολλά χρόνια έρχονται στο δρόμο του παιδιού ο έρωτας και η τρυφερότητα, το αγόρι θα πρέπει να επιλέξει πως θα τα διαχειριστεί. Αν τα καλοδεχτεί τότε ίσως γίνει χαρούμενο, αλλά αν δεν τα εκτιμήσει, τότε θα πληρώσει για τα λάθη του, όπως όλοι μας όταν κάνουμε τις λάθος επιλογές.

Μέσα απ’ αυτό το βιβλίο ο Χάρης αναδεικνύει την σκληρή αλλά λυτρωτική για όλους μας αλήθεια: Κανείς μας δεν είναι απολύτως υγιής, απολύτως ευτυχισμένος, απολύτως ισορροπημένος. Όλοι παλεύουμε με τα προβλήματα και τις προκλήσεις της ζωής σε μια σίγουρη πορεία προς τον θάνατο, με μία και μόνη πολύτιμη αποστολή: Στο λίγο που μας μένει, στην αστραπή της ζωής μας – κατά τον Καζαντζάκη – να καταφέρουμε να ζήσουμε και να αγαπήσουμε αληθινά τον εαυτό μας αλλά και τους άλλους. Δεν είναι ποτέ αργά για την αγάπη, δεν είναι ποτέ αργά για τη συγχώρεση. Πάντα μπορούμε να κάνουμε στροφή με το τιμόνι της ζωής μας και ν’ αλλάξουμε πορεία, φτάνει να συνειδητοποιήσουμε πως μες τις αρκετά προδιαγεγραμμένες ζωές μας το τιμόνι το κρατάμε ακόμη εμείς.

Δεν ξέρω αν ο Χάρης, ήθελε να γράψει ένα βιβλίο φεμινιστικό, αλλά κατάφερε να πει μια ιστορία ύμνο στην γυναικεία σεξουαλικότητα και τη γυναικεία ψυχοσύνθεση γενικότερα, ενώ δε φοβάται μέσα από τους διαλόγους των ηρώων του να μιλήσει ωμά για την καταστρεπτική επίδραση της πατριαρχίας στις σχέσεις των δύο φύλων. Η διαρκής κοινωνική υποτίμηση της γυναίκας – της μητέρας όλων – σχετίζεται με την μανία των αντρών να καταστρέψουν από αδυναμία και φόβο αυτό που κανονικά θα έπρεπε να εξυμνούν.

Ο Χάρης γι’ άλλη μια φορά αποδεικνύει την ευαισθησία που διαθέτει – αυτή ενός σπάνιου λογοτέχνη – και αυτό φαίνεται ακόμη κι όταν προχωρά πέρα από την ανάδειξη και την κατακεραύνωση της κοινωνικής αδικίας πάνω στη γυναίκα, στην παρανοϊκή και προσβλητική αντιμετώπιση του βιβλίου του από τον κόσμο που υποτίθεται ότι γεννά, αγαπά και ζει για τα (καλά) βιβλία. Σε μια από τις πιο προσωπικές αυτοβιογραφικές του παρενθέσεις, γνωρίζουμε λίγο καλύτερα τον άνθρωπο που κρατά την πένα του συγγραφέα και που για χρόνια πασχίζει να μας δώσει ιστορίες που να σημαίνουν κάτι γι’ αυτόν και για εμάς. Συχνά ξεχνάμε τον κόπο και την επίπονη διαδικασία που μπορεί να χρειάζεται να περάσει κάποιος για να φτάσει να πει την ιστορία του όπως επιθυμεί.

Ένα ακόμη σπουδαίο, λεπτομερειακό ψυχογράφημα από τα μαγικά χέρια, από το σπουδαίο μυαλό του Χάρη Μαύρου. Το συστήνω ανεπιφύλακτα όπως φυσικά και όλα τα βιβλία του!

Αν θέλετε να διαβάσετε πολλά περισσότερα – μικρά και μεγάλα – διαμάντια του Χάρη, μπορείτε να περιηγηθείτε εδώ: https://onlinegreekbook.wordpress.com/