Καλωσορίζω τον πιο μελαγχολικό μήνα του έτους (κατ’ εμέ) γιατί με την έλευση του νομίζω πως όλοι/ες συνειδητοποιούμε πως το φθινόπωρο είναι πλέον εδώ για τα καλά! Παρ’ όλα αυτά, αγκαλιάζω τη μελαγχολία – πώς άραγε θα γινόμασταν κάποιες στιγμές ευτυχισμένοι αν δε γνωρίζαμε κι αυτήν; – και βλέπω ταινίες και διαβάζω βιβλία και κλείνομαι αυθόρμητα στον εαυτό μου και σκέφτομαι… αλλά πολύ μ’ αρέσει! Εσείς πώς βιώνετε τον Οκτώβρη;
Καλό μήνα να έχουμε με υγεία και ό,τι άλλο θεωρεί σημαντικό ο καθένας μας!
Τα φιλιά μου,
Φανή
Cuties – Mignonnes
Η πολύ αμφιλεγόμενη γαλλική ταινία που από πολλούς γονείς χαρακτηρίστηκε “η χαρά των παιδόφιλων” προβάλλεται πλέον απ’ την πλατφόρμα του Netflix. Δε θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι αυτή η ταινία δίχασε κοινό και κριτικούς. Με όλες τις ωμές, “σκληρές” ταινίες συμβαίνει αυτό. Όταν καταγράφεις με την κάμερα πολλή ανεπεξέργαστη αλήθεια, τότε πρέπει να περιμένεις κι αντιδράσεις. Το αστείο βέβαια είναι πως αυτή η ταινία όχι απλά δεν είναι ανεπεξέργαστη, αλλά αντίθετα είναι πολύ καλά δουλεμένη.
Η ιστορία επικεντρώνεται στο προσωπικό, υπαρξιακό αδιέξοδο μιας 11χρονης η οποία ζώντας δύσκολες, οικογενειακές καταστάσεις στρέφεται προς μια ομάδα έφηβων κοριτσιών που έχουν πάθος με τον χορό, προκειμένου να νιώσει πως κάπου ανήκει και κάπου χωράει η ίδια και η συναισθηματική της έκφραση. Το πόσο μακριά φτάνει για να παραμείνει στην ομάδα, δείχνει πόσο πολύ ήθελε τη συναισθηματική επιβεβαίωση και την προσοχή από το περιβάλλον της.
Δεν είναι μια ταινία για την παιδοφιλία, το αντίθετο: Πολλές φορές προκαλούν αμηχανία κάποιες εικόνες γιατί οι έφηβες της ταινίας προσπαθούν αμήχανα και άγαρμπα να διοχετεύσουν τη σεξουαλικότητα τους σε όσα κάνουν, μη μπορώντας καλά-καλά να διαχειριστούν το γεγονός πως από παιδιά γίνονται γυναίκες (το αιώνιο δράμα όλων των εφήβων!). Τ’ ότι σ’ αυτή την τρυφερή ηλικία ένα παιδί μπορεί να μπερδευτεί, να ξεφύγει και να μπλέξει άσχημα, έχει συνήθως να κάνει με την έλλειψη ουσιαστικής σχέσης με τα κοντινά του πρόσωπα. Δεν είναι τυχαίο πως όλοι οι έφηβοι και οι έφηβες δε μπλέκουν σε άσχημες καταστάσεις, ούτε εμφανίζουν παραβατικές συμπεριφορές.
Για τέλος, κρατώ αυτό που είπε ο άντρας μου: “Ακόμη και κλέφτης να είναι το παιδί σου, για να το δεις, πρέπει να βρίσκεσαι κοντά και να το σταματήσεις όσο είναι νωρίς. Όταν είσαι απών, υπάρχει ο κίνδυνος να μη βρεθεί κανένας να πει στο παιδί σου πως πρέπει να σταματήσει να κλέβει”.
7 years in Tibet
Ταινία του 1997 αλλά υπέροχη να τη δεις οποιαδήποτε στιγμή, ακόμη και πολλά χρόνια μετά. Το καλό με τις καλές ταινίες είναι πως βλέπονται πάντα και για πάντα!
Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα η ταινία μιλά για τη φιλία του τελευταίου και εν ζωή Δαλάι Λάμα (του 14ου) με έναν Αυστριακό πρώην αιχμάλωτο των Ινδών που παρέα μ’ ένα φίλο του φτάνει στην πρωτεύουσα του Θιβέτ ζητώντας άσυλο. Η ταινία καλύπτει την ιστορία από το 1939 μέχρι το 1951, δηλαδή την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τη λήξη του και την ανακήρυξη του νέου -14ου – Δαλάι Λάμα, τα χρόνια της κατοχής του Θιβέτ από τους Κινέζους.
Το πάντρεμα δυτικής κι ανατολικής σκέψης, οι υπέροχες εικόνες της άγριας, απόκοσμης ομορφιάς των Ιμαλαΐων, το ταξίδι επιβίωσης και πνευματικής αναζήτησης των δύο βασικών ηρώων, η σπουδαία ειρηνιστική σκέψη των Θιβετιανών και τα συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα που καθόρισαν τη σχέση Θιβέτ-Κίνας συνθέτουν ένα γοητευτικό κολάζ το οποίο εγγυάται την παρακολούθηση μιας μοναδικής, ουσιαστικά ενδιαφέρουσας ταινίας.
The social dilemma
Ένα ολόφρεσκο ντοκιμαντέρ με στοιχεία μυθοπλασίας αναφορικά με τη χρήση των social media. Ναι, το θέμα δεν είναι κάτι καινούριο αλλά ίσως ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαν μαζευτεί τόσοι άνθρωποι με πρώην και νυν υψηλά ιστάμενες θέσεις στις μεγαλύτερες και πιο διάσημες εταιρείες πληροφορικής του πλανήτη για να πουν την ίδια ιστορία με αρκετές παραλλαγές: Τα social media ενώ αρχικά κατασκευάστηκαν για να βρίσκονται στην υπηρεσία του κόσμου, εντέλει προκύπτει πως με το πέρασμα των χρόνων καταλήγουν συχνά να λειτουργούν εναντίον της ανθρωπότητας. Επίμονη προπαγάνδα για πολιτικά ή οικονομικά θέματα, ανεξέλεγκτη διαρροή ψευδών ειδήσεων, μονόπλευρη ενημέρωση, παράλογο φιλτράρισμα ειδήσεων, αρνητική επίδραση στα συναισθήματα και στις σκέψεις και πιθανή σύνδεση με συνεπή, μακροχρόνια κατάθλιψη που ενδεχομένως να οδηγήσει και σε αυτοκτονία είναι μερικά μόνο απ΄ όσα παρατηρούν οι καλά γνωρίζοντες των social media να απασχολούν τους χρήστες. Δεν είναι τυχαία εξάλλου η ατάκα περίπου στη μέση του ντοκιμαντέρ “Σε μόνο δύο περιπτώσεις οι καταναλωτές ενός προϊόντος αποκαλούνται χρήστες: Στην αγορά παράνομων ναρκωτικών και στη χρήση των social media”.
Αφού ξεκινάνε λοιπόν τη συζήτηση από την αδιαπραγμάτευτη παραδοχή ότι όσοι/ες κάνουμε χρήση των social media είμαστε λιγότερο ή περισσότερο εθισμένοι μαζί τους, επισημαίνουν πως ο καθένας που το συνειδητοποιεί πρέπει ατομικά αλλά και συλλογικά να κάνει κάτι γι’ αυτό. Γιατί αυτό είναι το ηθικό για την ανθρωπότητα, αλλά και γιατί όλο αυτό φαίνεται πια ολοφάνερα πως γυρίζει μπούμερανγκ και εντελώς εναντίον μας.
Μια ακόμη συζήτηση – πιο ουσιαστική και πιο επιτακτική από ποτέ – για το πώς θα έρθουμε πάλι σε μια εποχή που η τεχνολογία χρησιμοποιείται ως εργαλείο από εμάς, χωρίς να μας χρησιμοποιεί και να μας καταναλώνει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο.
