Μόλις τελείωσα το δεύτερο βιβλίο της γνωστής – παρά τη μυστική της ταυτότητα – συγγραφέως Φυστίκι ΠουΚυλάει. Για να ακριβολογούμε είναι το πρώτο βιβλίο που εξέδωσε από τις εκδόσεις Memento αλλά εγώ πρώτα διάβασα το ΛΑΒ_ΖτΟΡΙ και μετά το Μax!
Το Max! μοιάζει αρκετά με το ΛΑΒ_ΖτΟΡΙ αλλά ταυτόχρονα είναι και αρκετά διαφορετικό. Οι πρώτες ομοιότητες που παρατηρεί όποιος/α έχει διαβάσει και τα δύο βιβλία αφορούν καταρχάς τον τρόπο συγγραφής και δομής του βιβλίου. Πέρα από το γνωστό, καυστικό ύφος της συγγραφέως που πρωταρχικό στόχο έχει το γέλιο, βλέπουμε και στο Max! μικρές, σύντομες ιστορίες να διαδέχονται η μία την άλλη οι οποίες είναι συνήθως ευθυμογραφήματα, αλλά πού και πού παρεμβάλλονται και ενότητες που προκαλούν γνήσια συγκίνηση.
Μια ακόμη ομοιότητα των δύο βιβλίων είναι το πόσο εύκολα και γρήγορα διαβάζονται! Το έχω ξαναπεί, είμαι slow reader και γι’ αυτό εγώ προσωπικά έχω ένα λόγο παραπάνω να τονίσω πόσο εύκολα και αβίαστα “ξεγλιστρά” αυτό το βιβλιαράκι μέσα από τα μάτια σας και τα χέρια σας. Εάν εγώ το κατάφερα μέσα σε δύο δίωρες πτήσεις την τελευταία εβδομάδα (Άμστερνταμ προς Φλωρεντία και Φλωρεντία πίσω στο Άμστερνταμ) τότε όσοι γενικότερα διαβάζετε πιο γρήγορα, θα το τελειώσετε λογικά μέσα σ’ ένα πρωινό στην παραλία ή μέσα σ’ ένα απόγευμα στο μπαλκόνι σας ή στην αυλή σας προσπαθώντας – φαντάζομαι – να δροσιστείτε. Μην το παρεξηγείτε, αλλά τέτοια “ανάλαφρα” βιβλία, πιστεύω, ταιριάζουν λίγο περισσότερο στο καλοκαίρι!
Αυτό που θέλω να επισημάνω έχοντας πλέον ολοκληρώσει το Max! είναι το εξής: Ποτέ δεν περίμενα πως ένα βιβλίο για κατοικίδια θα είχε τόσο ενδιαφέρον, τόσο γέλιο και ταυτόχρονα θα μου μετέδιδε τόση αγάπη κι αφοσίωση κάποιων ανθρώπων προς τα ζώα. Δυστυχώς, εγώ μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι που τα ζώα θεωρούνταν περισσότερο μπελάς παρά συντροφιά, δεν είχα – και δεν έχω μέχρι και σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές – την ευκαιρία να βιώσω αυτή τη μοναδική σύνδεση μεταξύ ανθρώπων και ζώων που υιοθετούνται από τους πρώτους και γίνονται ουσιαστικά μέλη της οικογένειας. Θεωρώ τυχερούς τους ανθρώπους που βίωσαν μια τέτοια βαθιά σχέση και μπορώ να πω πως όλο και περισσότερο επεξεργάζομαι την ιδέα της ζωο-υιοθεσίας για το προσεχές μέλλον. Μετά απ’ αυτό το βιβλίο λίγο περισσότερο!
Να λοιπόν που μετά το ΛΑΒ_ΖτΟΡΙ και τις όμορφες ιστορίες αγάπης μεταξύ ανθρώπων, διάβασα ένα βιβλίο που μιλούσε πάλι για την αγάπη, απλά με λίγο διαφορετικό τρόπο! Μιλά κυρίως για την οικογενειακή αγάπη κι επικεντρώνεται στην έννοια της ευρύτερης οικογένειας, με όποια σύσταση επιθυμεί ο καθένας, προκειμένου να είναι ευτυχισμένος και πλήρης μες στο σπιτικό του. Αντιγράφω μερικές γραμμές από την τελευταία σελίδα του βιβλίου για να καταλάβετε:
“Καθημερινές καταγραφές από το μικρό μας τσίρκο
– γατιά, σκυλιά, παιδιά, γονείς, παππούδες.
Ζωές μπλεγμένες, αλληλένδετες. Φάμιλυ.
Σου φαίνεται παράξενο που λογαριάζω τα ζώα για οικογένεια μου;
Δεν πειράζει. Αυτοί που ξέρουν, ΝΙΩΘΟΥΝ.
Αγάπη ρε! Ατόφια, καθαρή, κρυστάλλινη”.
