Ένα από τα πιο γνωστά -ρεαλιστικά – έργα του Ευγένιου Ο’ Νηλ, έρχεται να μας μιλήσει για την μεγάλη ημέρα μιας οικογένειας μέσα στη νύχτα. Μια ημέρα μπορεί τελικά να βιώνεται ως πολύ μακριά σε διάρκεια, σχεδόν ατελείωτη, όταν βιώνεται μες το βαθύ και δύσκολο σκοτάδι.
Μία γυναίκα που νιώθει μόνη, τρεις άντρες που προσπαθούν με το ουίσκι και άλλες εμμονές τους να συνεχίσουν να ζουν μέσα σ’ ένα σπίτι, το οποίο δε νιώθουν σπίτι, αφού μέσα σ’ αυτό δε ζει μια φαινομενικά ευτυχισμένη οικογένεια όπως τόσες άλλες. Οι καλές μέρες υπήρξαν κάποτε, αλλά φαίνονται να είναι πολύ μακριά πια. Οι ήρωες μας θα θέλανε πολύ να τις ξανά-φέρουν πίσω, όμως δείχνουν να μην ξέρουν τον τρόπο. Ή ίσως οι καλές μέρες να μην ταιριάζουν πια στις επιλογές τους, στην πορεία που αφήνουν τη ζωή τους να ακολουθήσει.
Ο Ευγένιος Ο’ Νηλ, γράφει ένα βαθιά ψυχογραφικό έργο για την οικογένεια, τις νευρώσεις της, την κληρονομιά σωματικών ασθενειών αλλά και πανίσχυρων φόβων από γενιά σε γενιά, την πεποίθηση του ανθρώπου πως δε μπορεί να αποφύγει το μοιραίο, η οποία εύκολα μπορεί να οδηγήσει στην απόσυρση από τη ζωή και τη συμφιλίωση με την ενδεχόμενη λύτρωση του θανάτου.
“Το ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα” μοιάζει να κρύβει και μιας μορφής ειρωνεία. Κανένας από τους ήρωες δε μοιάζει να κατανοεί πως το ταξίδι πρέπει να το χαρεί, να το απολαύσει. Ίσως γιατί η συγκεκριμένη οικογένεια μοιάζει να ταξιδεύει πάντα μες την ομίχλη, στη νύχτα, οπότε δυστυχώς φαίνεται να μη μπορεί να φανταστεί το πώς είναι το ταξίδι στο φως, με καθαρό ουρανό. Κι όμως, οι μνήμες είναι εκεί. Κάποτε υπήρξαν αυτές οι ευτυχισμένες μέρες. Τι εμποδίζει τελικά τον άνθρωπο από το να ξανά νιώσει ευτυχισμένος; Αν μια φορά ήμασταν ευτυχισμένοι, δε μπορούμε να ξανά γίνουμε;
